Weekend thuis

De begrafenis van oma

Ondanks dat ik de vorige blog pas af heb kunnen maken en op internet kunnen zetten in mijn terugvlucht naar San Diego, wil ik (zo ongeveer tegelijkertijd, een beetje gek) een aparte blog schrijven over het afgelopen weekend. Het was een kort weekend. Ik ben evenveel tijd kwijt (geweest) met reizen dan dat ik daadwerkelijk in Limburg geweest ben.

Donderdagochtend vertrok ik om 10 uur, Amerikaanse tijd, vanuit I-House met de service Uber (zeker aan te raden!) naar San Diego airport. Om 11 uur ’s morgens, Nederlandse tijd, kwam ik op Schiphol aan, waar Jasper me als verrassing stond op te wachten. Vanuit Schiphol namen we de trein naar het zuiden en we stapten rond half 3 uit in Roermond, waar ik met Jasper en pap en mam ging speed-shoppen in het outletcentrum. Ik vond het een heel leuk idee toen we het afspraken in de trein, maar ik was inmiddels al meer dan 24 uur wakker, dus het was niet het grootste succes. Zeker niet toen ik letterlijk maar 2 minuten de tijd had om te douchen thuis (ook na al even veel uren niet gedoucht te hebben…), voor we naar oma gingen.

Terwijl ik al 30 uur wakker was, gingen we naar oma, in het mortuarium. De (superkorte) douche had me gelukkig goed gedaan, dus ik was redelijk wakker. Na een geweldige week in San Diego, waarin ik veel genoten heb en alle gebeurtenissen in Nederland voor mij op de achtergrond geraakt waren, kreeg ik een ontzettende (figuurlijke) klap in mijn gezicht, toen ik oma zag. Bam! Het is écht zo. Oma is dood. Het was alsof er een kraan open ging. De rest van het weekend heb ik veel gehuild. Ondanks de moeilijke confrontatie, was het fijn oma te zien. Ik zag in haar gezicht de rust. Die rust heb ik bij haar al aantal jaar niet gezien. Ze heeft het er afgelopen jaren erg moeilijk mee gehad dat ze steeds vergeetachtiger werd en steeds minder van de wereld begreep. Ze werd onrustig van haar steeds beperktere keuzevrijheid en het feit dat ze niet naar ‘heem’ (huis) mocht/kon. Ik zag nu met mijn eigen ogen dat oma de rust nu gevonden heeft. Dat gun ik haar. Ook was het fijn met de familie samen te zijn en met iedereen te kunnen knuffelen, het verdriet te delen.

Met een slaappil (én met Jasper naast me) sliep ik gelukkig goed, waardoor ik zaterdag bij de begrafenis redelijk fit was. De begrafenis was wederom confronterend, maar ontzettend mooi. We hebben oma herdacht zoals ze was: een lieve, zorgzame, sterke vrouw, die ontzettend veel hield van haar kinderen en kleinkinderen. Én alle manieren waarop ze ons dat liet merken. Ik vond het mooi te zien dat er zoveel mensen waren die bij de begrafenis aanwezig waren, een grote steun voor voornamelijk pap (en Mirjam en Ingrid natuurlijk). De begrafenis was iets waar ik altijd met veel tevredenheid en voldoening op kan terugkijken. Het was een mooi laatste afscheid. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik hierbij aanwezig heb kunnen zijn. Daarvoor wil ik de reisverzekering van National Academic nog graag eens extra bedanken.

Ook de koffietafel was fijn. Zo heb ik toch nog veel mensen kunnen zien en spreken, waar ik in eerste instantie door het afblazen van het afscheidsfeest geen afscheid van had kunnen nemen. Na de koffietafel zijn we eerst naar huis gegaan, waar we mijn eerste foto’s gekeken hebben. Daarna ben ik met Jasper boodschappen gaan doen: om Nederlands eten/badartikelen in te slaan !! Ik had geen koffer vanuit San Diego meegenomen, maar was van plan een heel koffer vol vertrouwde producten mee naar Amerika terug te nemen. Gewoon, omdat het kan. Denk aan: Pindakaas (de Hollandse is toch echt 10x beter), ontbijtkoek (!!! Mijn verslaving), koffie, stroop, mijn eigen shampo, conditioner, douchegel, deo, etc. Ik weet het, heel erg, maar ik ben toch blij dat ik die spullen mee kan nemen. Alleen wel slecht voor mijn inburgering….

Daarna zijn we met het hele gezin bij Ernesto’s gaan uit eten. Het was een gezellige, mooie afsluiting van een gekke dag. Ook heb ik ’s avonds nog veel met Jasper kunnen praten. Ook dat was fijn. Op exchange gaan als je een (relatief prille) relatie hebt, is niet heel gemakkelijk. Het was fijn ook met hem nog wat quality time te hebben, voor ik hem lange tijd niet zie.

’s Nachts heb ik geen oog dichtgedaan. Enerzijds door de (dubbele) jetlag, anderzijds door de emotionele rollercoaster waar ik doorheen gegaan ben afgelopen maand. De kraan was weer aangeslagen en ik kon hem niet uitzetten. Ook met het afscheid heb ik tranen met tuiten gehuild. Pap en mam zijn (ondanks dat ze een week weinig slaap hadden gehad) vroeg opgestaan om mij naar het station te brengen en me uit te zwaaien. Shauni en Inge kwamen me verrassen op het station in Sittard, waar ik naar Schiphol vertrok. Dat vond ik echt super lief. Wat een schatten, wakker blijven na het stappen om mij nog te kunnen zien en knuffelen. Dat vond ik echt heel fijn! Op het station waar ik moest overstappen stond Eline voor me klaar, om toch nog afscheid te kunnen nemen. Ook echt super lief! Wat bof ik met zo’n huisgenootje!

De hele treinreis en later op Schiphol heb ik gelukkig ook nog veel met Jasper kunnen praten. Want ‘dit was het dan’, nu ging het pas écht beginnen: de uitdaging. Niet alleen wat betreft de hele exchange als ervaring, maar óók wat betreft onze relatie. Het zal niet altijd even gemakkelijk worden. Het was fijn nog even met hem alleen door te brengen en door hem uitgezwaaid te worden. Ergens voel ik dat het goed komt, we gaan er in ieder geval voor vechten!

Nou, met de twee blogs bij elkaar hebben jullie wel even genoeg leesvoer voor de komende tijd ! Aangezien ik (hopelijk…) niet meer dagen hoef te reizen waarin ik uren de tijd heb, én ik (hopelijk…) uit de emotionele rollercoaster stap, waardoor ik minder (emoties) beleef, zullen het aantal blogs vanaf nu gaan afnemen. Ook zal de volgende blog weer wat vrolijker en enthousiaster zijn, dat weet ik zeker !

Groetjes vanuit San Diego, La Jolla, en bedankt aan alle mensen die de tijd nemen voor al deze lappen tekst!