Back to Reality

Back to reality

Na een kleine zes weken (op één weekend na) op een roze wolk te hebben geleefd, vrolijk en happy 24/7, was het logisch dat het moment eraan zat te komen. De reality check. Langzaam maar zeker komt er dan het besef: zelfs hier in het prachtige California kan het niet altijd alleen maar leuk zijn. Op dit moment, het was vrijdagavond tot zaterdagochtend, dacht ik weer veel aan oma Sophie en aan alle mensen die ik mis. Op momenten dat je even verdrietig bent, heb je het liefst mensen om je heen die je door en door kennen. En die zijn hier niet. Hoe goed ik ook kan praten met iedereen hier (met sommigen zelfs even goed als met mijn vrienden thuis), ze weten nog zoveel van me níét. Maar goed, ook dit dipje heb ik weer overleefd, en inmiddels zit ik alweer met een big smile na te genieten van mijn geweldige weekend. Ergens weet ik wel dat ik de komende tijd steeds meer terug op aarde kom, maar ik weet ook dat ik er alles aan ga doen ook daar (op aarde ;) er het beste van te maken, en de mindere momenten voor lief te nemen.

Het feestje van Jason dinsdagavond was erg geslaagd. Het thema was: “What you’d never wear to a party”, dus ik ging in mijn sportkleren. Het duurde even voordat het drukker werd (veel mensen hadden last van Midterm-stress), maar toen het zover was, was het erg gezellig! Ik sta er inmiddels ook hier om bekend als iemand die overal en altijd foto’s maakt, dus ook van deze avond ligt ieder moment vast. Vooral de jarige jop Jason, in zijn wetsuit en met zijn duikbril, moest natuurlijk met iedereen op de foto. Donderdagavond hebben we met z’n allen bij Hayden de foto’s (en video’s) bekeken en nagepraat over de mooie (en vooral gekke) avond.

Vrijdagochtend ging ik na mijn (inmiddels vaste) rondje (langs het strand, ofc) te hebben gerend, met Nazlı naar UTC, het winkelcentrum dichtbij de campus. We gingen erheen om te informeren over telefoonabonnementen, maar natuurlijk moesten we ook even langs de Forever 21… Helaas moesten we de shopsessie (te vroeg) afronden om op tijd terug te zijn voor de les, anders waren we zeker wat kledingstukken en een (of twee, misschien drie) paar schoenen rijker geweest. Gelukkig konden we niet direct het abonnement afsluiten en moeten we volgende week terug…

Vrijdagmiddag was er een personeelsfeest op het CHEAR lab (waar ik het FMP doe). Het team waarmee ik werk was veldwerk aan het doen, dus ik moest er alleen heen. De enige die ik al kende was de onderzoekster waarvoor ik werk. Ik was bloednerveus. Ik had geen idee waar het was, dus liep wat rond en ging op het geluid (van stemmen) af. Ik stond besluiteloos voor een deur waarachter ik dacht veel mensen te horen. “Can I help you?” vroeg een vrouw die langsliep vriendelijk. Ik legde de situatie uit, waarop ze naar me glimlachte en de deur voor me opende. “Hi! Are you left-handed?”. “Hello! Ehhh, no, I’m right-handed”, antwoordde ik. “Ohh shit… Do you have more than three animals?”, vroeg dezelfde jongen. “Have you ever been to the east coast?”, vroeg een meisje. De vrouw die me binnen had gelaten lachte medelijdend naar me: “We are playing a game, and apparently these guys take it very seriously”, zei ze lachend. Er werd me eten aangeboden, het spel werd uitgelegd en ik werd uitgenodigd te gaan zitten. Een warm ontvangst dus. Ik werd geïntroduceerd als “The girl from The Netherlands”, waarna iedereen me vol interesse van alles vroeg. Niet lang daarna werden we opgedeeld in teams voor het tweede spel, waarin films werden nagespeeld (uitgebeeld) en het team moest raden om welke film het ging. Het laatste spel was om de een of andere reden (voor mij) typisch Amerikaans. We kregen 20 ingrediënten (denk aan: kaas, marshmallows, zeewier, zout, siroop, pindakaas, snoep, kruiden, chocola, noem maar op), waaruit we er 5 moesten kiezen om ons eigen popcorn recept mee te maken. Er was een “echte” jury die onze creatie gingen beoordelen op smaak, presentatie en creativiteit. Mijn team maakte de “Valentine Popcorn Ball” , een met gesmolten marshmallows aan elkaar gelijmde bal popcorn, in de vorm van een hart, besmeurd met een soort jam-pindakaas-achtig smeersel, besprenkeld met twee soorten snoep en omlijst met glazuur. Ik deed de presentatie, waarin ik vertelde over het spannende (en voor iedereen bekende) scenario op Valentijnsdag, waarin je met je date in de bios zit, beide wachtend op het moment dat je dezelfde hap popcorn vastpakt… Wat is er dan niet handiger dan één grote “Valentine Popcorn Ball”??? Dan ben je er zeker van dat het moment van oogcontact er zal komen !!! Mijn presentatie werd hoog beoordeeld, evenals onze creativiteit, maar onze creatie scoorde zo laag op ‘smaak’ dat we alsnog als laatste eindigden. Helaas.

Daarna (de meiden waarmee ik samenwerk waren inmiddels terug) gingen we met ons team naar de Target (meeeeegaaaa supermarkt) om boodschappen te doen voor de assessments. We sloegen voor $250 aan junkfood in… om obesitas bij jonge kinderen te voorkomen… Ik weet dat ik het al vaker gezegd heb, maar ik ben nog steeds van plan een hele blog aan het programma te wijden. Misschien morgen, dan ga ik de assessments doen op een basisschool.

Zaterdag ging ik met Jason en Jon naar La Jolla Shores. Ik was verbaasd hoe dichtbij zo’n ontzettend mooi, typisch Californisch strand lag. Op mijn teenslippers, in mijn bikini en strandjurkje, de berg af lopend richting het strand, vol palmbomen, rennende kinderen en volleyballers, kreeg ik een echt vakantiegevoel. Heerlijk. Het water was ijskoud, maar natuurlijk weerhield me dat niet ervan zo ver ik kon te zwemmen. We werden teruggeroepen door de strandwacht vanwege sterke stroming. Ik was enigszins teleurgesteld. Als ik in de oceaan ben, niets dan het water hoor, zwemmend met het zonnetje in mijn gezicht, ben ik de gelukkigste mens op aarde. “Als een vis in het water”. We deden kamertje verhuur in het zand, dansten als gekken op de muziek uit Jon’s boxjes (niet lettend op alle mensen die ons raar aankeken), en speelden met een volleybal. Het was heerlijk. We namen nog een laatste duik voor we met de bus terug gingen. Bij de campus aangekomen had Jon het geniale idee nog even in de Jacuzzi te gaan. Dit was een verademing, aangezien we het inmiddels erg koud gekregen hadden. Hemels. Eenmaal in de jacuzzi kwamen de gesprekken op gang. We vergaten de tijd en werden uit de jacuzzi geroepen, omdat het al bijna donker was en de jacuzzi ging sluiten. We haalden een burrito bij Goody’s (de dining hall om de hoek) en aten die op bij Nazlı, waar zij en Mauricio aan het studeren waren. We besloten samen een studeersessie te doen in de Study Lounge in I-House, waar ik dan eindelijk eens een paar uur serieus aan de slag ging voor mijn midterm.

Vandaag was weer een geweldige dag. Om 1 uur (12 uur was het plan, maar dat liep zoals gewoonlijk niet helemaal zoals gepland) verzamelden Jake, Jason, Nazlı, Ivy en ik op I-Walk, waarna we in Jake’s auto vertrokken… naar Potato Chip Rock (https://www.google.nl/search?q=potato+chip+rock&biw=1366&bih=643&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ei=dl_YVO78DoHzoAT9ooKgCQ&ved=0CAYQ_AUoAQ). De hike er naartoe was bepaald geen kattenpis… Het was anderhalf uur steil omhoog. Het geweldige 360-graden uitzicht maakte alles goed. Ook de foto’s maken op de rots was erg leuk, evenals alle andere rotsen (zonder gekke vorm) waar we op klommen op de terugweg. Zoals altijd, leerden we elkaar weer een stukje beter kennen tijdens de hike. Op de een of andere manier heb je in zo’n geweldige omgeving andere gesprekken dan thuis op de bank. Op de terugweg reden we langs de andere kant van de campus, waar blijkbaar een Dining Hall zit waar je zelf je pizza kan samenstellen. Natuurlijk was mijn pizza lang niet zo lekker als de zelf samengestelde pizza’s van pap, maar doordat we bekaf waren van ons avontuur en honger hadden als een paard, smaakte de pizza verrukkelijk.

Tot slot is me deze week het ergste overkomen wat mogelijk is… Na het kijken van de foto’s van Jason’s feest in Hayden’s appartement, VERGAT IK MIJN SD-KAART……. Huilen! Hayden ging namelijk dit weekend naar Death Valley, terwijl mijn arme SD-kaart in zijn afgesloten kamer lag, eenzaam en alleen. Ik kwam achter deze tragische gebeurtenis toen ik mijn camera wilde meenemen naar het strand. Het was verschrikkelijk. Ondanks dat Jon zaterdag en Ivy zondag zo vrijgevig waren hun telefoon (beide een IPhone 6, met hele goede camera dus) iedere keer dat ik erom vroeg uit te lenen, en ik minstens 200 foto’s ermee gemaakt heb, kon dat mijn paarse juweeltje niet vervangen. Ik kan dus nu ook geen foto’s bij deze blog voegen, ik moet wachten tot ze de foto’s hebben geüpload. Gelukkig is Hayden inmiddels terug en is de SD-kaart weer veilig thuis. Deze week kan ik dus weer volop foto’s maken, zonder erom te hoeven smeken bij anderen ;).