Afscheid 3.0

Afscheid 3.0

Door mijn nieuwe aanpak moet ik nu nóg verder in mijn geheugen graven. En dat is nu nog moeilijker, omdat de goedgevulde, bijzondere en leuke week samen met Jasper veel duidelijker in mijn hoofd aanwezig is. ‘Tranen met tuiten’ is niet overdreven na het derde afscheid (en laatste…) van Jasper in deze exchange periode. Herinneringen ophalen zal me afleiden en helpen vrolijker te worden op deze verdrietige dag.

Jullie verwachten natuurlijk grootse avonturen, maar toch (/juist daarom) ga ik vertellen over mijn bezoekje aan de telefoonwinkel, samen met Nazlı en Jason, vorige week maandag. Het was een groots avontuur… We vertrokken om 6 uur, om “even” naar UTC (winkelcentrum) te gaan om een nieuw telefoonabonnement te regelen (vandaar mijn nieuwe nummer). Op de een of andere manier had ik het wel verwacht, dat “even” naar UTC met Nazlı en Jason allesbehalve zo zou gaan zoals gepland, maar daarom een (onverwachts) geweldige avond. We verliepen ons en misten de bus, waardoor we weer een half uur op de volgende moesten wachten. Nazlı had honger als een paard, dus we besloten “even” langs de dining hall naast de bushalte te gaan. Hier misten we opnieuw twee bussen. We besloten maar een andere bus te nemen, die er twee keer zo lang over deed, omdat we geen zin meer hadden om te wachten op de volgende bus. In de bus zelf hadden we de grootste lol, dus we vonden het stiekem niet erg om pas om 8 uur (!) in UTC aan te komen. In de telefoonwinkel, waar de verkopers steevast ons een duurder abonnement probeerden aan te smeren, vochten we voor onze beslissing de goedkoopste te nemen. Het was een zware strijd, maar na een half uur hadden we de verkopers dan eindelijk zo ver. Hierna duurde het papierwerk (natuurlijk) ook nog een kwartier, waardoor we pas om 8:45 klaar waren. Mooi ! Hadden we precies nog een kwartier om bh’s te passen in Victoria Secret. Nazlı en ik renden vol enthousiasme (zonder om Jason’s mening te vragen) naar de winkel, waar we tot sluitingstijd allerlei bh’s pasten. We lieten onze favorieten opschrijven, omdat we natuurlijk niet zo snel een beslissing konden maken. We zagen onze bus vlak voor onze neus wegrijden, zodat we (weer) veroordeeld waren tot wachten (wat een ramp). We kwamen op het geniale idee nog “even” boodschappen te gaan doen, aangezien Ralph’s (onze vaste supermarkt) 24/7 open is. We hadden kunnen weten dat dit ook meer dan een uur zou gaan duren, met de combinatie van ons drieën… Toen we de winkel uit liepen met veel te veel tassen, te moe om ze tot aan de bushalte te willen dragen, belden we vrienden van I-house op om ons te komen halen. We werden languit uitgelachen, mensen hebben natuurlijk betere dingen te doen op een maandagavond in een week van veel midterms (tentamens). Tot overmaat van ramp gooide Jason zijn krat (of eigenlijk doos…) bier languit over de stoep. Van de 18 flesjes hebben er maar 6 de val overleefd… Dit was het punt waarop we onze slappe lach helemáál niet meer konden stoppen, dus we besloten maar een foto-sessie te doen met het bier op de grond voor we ons avontuur voortzetten. We probeerden nog bij de bushalte te liften (we moesten natuurlijk weer heel lang op de bus wachten), maar we werden door alle automobilisten heel raar aangekeken. Blijkbaar is het (net zoals in Nederland) niet helemaal normaal van een bushalte naar huis te liften… Om 23:30 (!!!) kwamen we dan eindelijk in I-House aan, waar we nog bij Jake langsgingen hem zijn beloofde biertje (1 van de 6 overgeblevenen) te brengen, omdat we gebruik hadden mogen maken van zijn auto voor ons bezoekje aan de Patato-chip rock. Jake was alleen allang naar bed, dus we chillden maar met zijn huisgenoten. Wat een ongelofelijk gekke, maar mooie avond.

Vrijdagochtend gingen we met het team van het lab veldwerk doen. Na een uur voorbereiding en half uur rijden, kwamen we tot de pijnlijke conclusie dat de school “even” was vergeten door te geven dat ze gesloten waren vanwege Presidents Day-Weekend… De leidster, Stephanie, zat letterlijk en figuurlijk met haar handen in het haar. Wat een bummer !!! Voor ons maakte het niet veel uit, maar voor Stephanie en de planning van het onderzoek was het een enorme tegenvaller… Dit betekende dat we alle zeilen bij moesten zetten de week erop, waardoor ik besloot dat ik de donderdag mijn lessen zou skippen en met Jasper te gaan uithelpen.

Vanaf vrijdagmiddag was ik eenzaam en alleen. Zo ongeveer iedereen van I-House was vertrokken naar een weekend-trip, ook omdat het Presidents Day-Weekend was (maandag vrij). Gelukkig was Carla ook nog op de campus te vinden, zij had dinsdag namelijk een belangrijk tentamen waar ze veel voor moest leren. Met haar samen ging ik zaterdagmiddag naar het strand. Daar ontmoetten we haar vrienden uit Madrid die op exchange waren naar Santa Cruz en San Diego kwamen bezoeken (ja, ook zij waren op weekend-trip…). Het was een perfecte dag voor het strand, het was bijna 30 graden !!! Heerlijk, die winters in San Diego. Ik ging op tijd terug om boodschappen te doen voor mijn (verlate) weekendtrip naar Yosemite. In de supermarkt ontmoette ik Sunny, een meisje uit Zuid-Korea die met Jasper en mij mee ging met de bus naar de rest van de groep, die al met huurauto’s op vrijdag naar Yosemite vertrokken waren. Vlak voor het moment dat ik wilde vertrekken naar het vliegveld om Jasper op te halen, bleek dat ALLES mis ging. Sunny had al twee uur geprobeerd haar tickets te printen, wat niet werkte, waardoor ze nog niet eens haar koffer had kunnen pakken. Ik veranderde in één brok stress, waarom moest dit net NU??? Er bleven dingen misgaan, waardoor we een half uur te laat op het vliegveld aan kwamen. Jasper, de arme schat, zat na zijn 24-uur durende reis uitgeput op ons te wachten. Ik was super, super blij hem te zien, maar had geen tijd hem uitgebreid te knuffelen. We moesten namelijk zijn koffer nog laten ophalen door een stallingsbedrijf (vliegvelden hebben sinds 9/11 geen kluisjes meer voor koffers in Amerika), omdat die niet in de huurauto zou passen, en we moesten nog met de taxi naar de bushalte, waar we de nachtbus naar Yosemite zouden nemen. 1 minuut voor de bus vertrok, kwamen we daar aan, waar Sunny ontzettend veel geluk had dat ze niet om haar ID gevraagd werd. Die was ze namelijk in alle hectiek vergeten mee te nemen… Wonder boven wonder zaten we om 10:15 dan eindelijk, met z’n drieën (!), veilig in de bus. Hier had ik dan eindelijk 10 uur de tijd te knuffelen met Jasper. Dat de bus erg oncomfortabel was, kon ons daarom niet veel schelen.

Zondagmorgen 7:30 werden we opgehaald door Jason, Andrès en Nazlı. Er hing een superdichte mist, dus we moesten langzaam rijden. Het was superleuk Jasper aan de groep, en aan mijn goede vrienden in het bijzonder, voor te stellen. We hikten door Yosemite, wat een práchtig uitzicht ! Het was erg gezellig, ondanks dat we helaas niet de hike konden afmaken. We waren namelijk een deel van groep kwijtgeraakt, en konden ze door gebrek aan ontvangst niet terugvinden. En waren dat nou nét de mensen die hun rugzakken met ons water en eten bij zich hadden… We besloten maar terug te gaan naar de kampeerplek, waar we (ofja, eigenlijk Jasper, met zijn survivalskills) een kampvuur maakten en met z’n allen aten. Het bleek dat de rest van de groep elkaar ook steeds waren kwijtgeraakt, mensen druppelden namelijk in groepjes van twee binnen. Pas laat in de avond waren we helemaal compleet, maar het was supergezellig. Wat een geweldige avond, mijn beste vrienden van I-House EN mijn allerliefste vriendje uit Nederland bij elkaar op een feestje rond een kampvuur, midden in een prachtig natuurgebied. Beter had ik het niet kunnen hebben !

Maandag ging de wekker erg vroeg, zodat we nog een hike konden maken voor terug gingen rijden naar huis. We liepen naar “mirror lake”, waar uitgebreide fotosessies gedaan werden, evenals bij een plek waar enorm veel stapeltjes stenen bij elkaar stonden. Na een grote puzzel die we moesten oplossen om alles in de auto’s te krijgen, vertrokken we dan naar huis. Jasper en ik zaten samen helemaal achterin een 7-persoons auto, tussen allemaal bagage geplakt. Erg comfortabel was het (weer) niet, die arme Jasper… Toch was ik blij dat ik hem de sfeer (en de beroemde hamburger van In-‘n-Out !!!) had kunnen laten proeven van een weekendtrip, met alles erop en eraan. We kunnen in ieder geval zeggen dat we alles uit de week hebben gehaald wat mogelijk was !!!

Dinsdag ging Jasper mee naar colleges, die gelukkig over onderwerpen gingen die Jasper ook interessant vond (een over seksualiteit en de andere over “love and attachment”, toeval ???). Daarna gingen we met een grote groep van I-House naar UTC, waar we naar het evenement “Dinner & Movie” gingen: een (all-you-can-eat) diner bij een Mexicaans restaurant en naar Fifty Shades of Grey in de bios, voor maar $5 !!!! Tussendoor hadden we tijd over, dus namen Nazlı en ik de groep mee naar Victoria Secret. Helaas hadden we weer niet genoeg tijd om onze keuze te maken. Op de terugweg werd er nog lang en breed gediscussieerd over de film, iedereen had een uitgesproken mening. Nazlı was zelfs boos, omdat ze het niet kon uitstaan dat de gender-rollen weer zo stereotype werden weergegeven. De meeste jongens (zeiden dat ze er niks aan) vonden het niks, en sommige meisjes die het boek ook hadden gelezen waren laaiend enthousiast, en probeerden de groep te overtuigen dat ze naar het onderliggende verhaal achter de film moesten kijken. Ikzelf vond vooral het psychologische verhaal erg interessant. Juist om de reden dat iedereen er zo’n mening over heeft, raad ik zeker iedereen aan de film te zien !

Woensdagochtend nam ik Jasper mee naar het lab, waar we een bijeenkomst hadden over de interventie die we volgende week gaan toepassen (zie blog over FMP). Daarna ging ik met Jasper boodschappen doen, aangezien hij niet erg te spreken was over het Amerikaanse ontbijt… We namen eten mee voor die avond, we hadden namelijk het idee te gaan picknicken op het strand. Na een college maakten we onze tas klaar en vertrokken we naar het strand. Helaas was de hele hemel bedekt met wolken, waardoor er geen zonsondergang te zien was. Toch was het er prachtig, aangezien alle wolken van het een op het andere moment roze kleuren, en steeds donkerder kleurden. We maakten en aten burrito’s en olijvenbrood met tapenade en keken naar de (enige 3 zichtbare) sterren, luisterend naar het geluid van de zee. Het was een romantische avond, om ons samenzijn te vieren: Valentijnsdag, het feit dat we elkaar precies een jaar kennen, en dat we besloten hebben ondanks de exchange bij elkaar te blijven en dat we er ondanks al het moeilijke van lange-afstandsrelaties er samen voor elkaar en voor een leuke relatie te vechten.

Donderdag nam ik Jasper mee naar het lab, waarna we veldwerk gingen doen op de basisschool. Hij was een goede hulp voor het team, mijn begeleidster was erg dankbaar voor zijn komst, en volgens mij vond hij het zelf ook leuk mee te maken. We rondden bijna alle pre-assessments af, waardoor we gelukkig weer op schema liggen. Een hele opluchting !

Donderdagavond nam ik Jasper mee naar het wekelijkse Bistro-diner van onze groep. Daarna gingen we met Janet en Chris chillen bij Chris, wat een geweldige avond was. Janet en ik dansten door de kamer en Chris en Jasper bleken het goed met elkaar te kunnen vinden. Chris heeft wel 10 x tegen me gezegd, “Ohhh Stanny, Jasper is my new best friend, he is so cool !!!”. Er kwamen meer mensen langs, maar de meesten bleven niet lang. We hebben maar bewezen dat je voor een party niet véél mensen nodig hebt, als het maar leuk gezelschap is.

Vrijdag was het quality-time dag met Jasper. We waren de hele dag met z’n tweeën, waardoor we veel tijd hadden samen te kletsen, lachen, praten en samen dingen te beleven. Onze reis begon in Old Town San Diego, een plek waar ik ook nog niet geweest was. Dit was een ouderwets (erg toeristisch, dat wel) dorpje, waar de Mexicaanse invloeden goed te zien waren. We aten bij een superschattig restaurantje, en maakten op iedere hoek foto’s, er was zó veel te zien ! Daarna gingen we naar Gaslamp quarter, waar we een paar uur rondliepen, langs de bekende gebouwen, de dure hotels, de schattige straatjes, de haven, de pier, de beroemde “Gaslamp Quarter Entrance”, het Hard Rock hotel en de starbucks. Het plan was om hierna naar Pacific beach te gaan om te gaan uit eten, maar op de een of andere manier hadden we de bushalte gemist (volgens mij was de buschauffeur niet gestopt bij de halte, volgens Jasper was het mijn schuld… hahaha). We stapten bij een random andere bushalte uit, waar we maar “romantisch” gingen dineren bij Wendy’s, een burger-weg-restaurant. Dat was culinair gezien zeker niet de beste keuze, maar het heeft ons wel maar weer bewezen dat het bij ons tweeën totaal niks uitmaakt wáár we zijn, als we maar bij elkaar zijn. Dan is het altijd goed. Zelfs in Wendy’s.

’s Avonds was het tijd voor een echt I-House feestje. Dat was natuurlijk ook iets wat Jasper meegemaakt MOEST hebben. Die ervaring maakte zijn I-House en exchange belevenis compleet. Ik ben erg blij dat ik hem mijn leventje hier zo goed, in maar een week tijd heb kunnen laten zien. Ik denk dat ons dat allebei erg goed gedaan heeft. Dat maakt het hopelijk weer een klein stukje gemakkelijker, als we elkaar over de telefoon beter begrijpen als ik vertel over wat ik meemaak. Het was een hele fijne week, maar daarom het afscheid des te moeilijker. Het was zaterdag ochtend, erg vroeg. We hadden allebei erg moeite met opstaan, en hadden daarom geen tijd/energie te beseffen dat dit dan het laatste uur was dat we elkaar zouden zien in 5 maanden. Op het moment dat hij in de taxi stapte kwam het bij mij dan opeens heel erg binnen. De tranen liepen over m’n wangen, en waren zelfs na 1,5 uur sporten niet te drogen. Gelukkig was ik de rest van de dag bij Ivy (ik ben bij haar thuis om haar te helpen met praktische dingen, ze zit sinds vrijdag in het gips), waar ik leerde voor mijn midterm van aanstaande dinsdag en deze blog schreef.

Zaterdag, zondag en maandag heb ik continu geprobeerd de blog op internet te krijgen. Tevergeefs. Gelukkig is er in de tussentijd niks gebeurd. Ik liep wat als een zombie rond, geen energie om ook maar iets te doen. Ik sliep heel veel en wilde het liefst alleen zijn. Jason noemt het "the blues". Ik denk zelf dat mijn humeur een combinatie van veel dingen is. Ten eerste mis ik Jasper ontzettend, nog meer dan voor hij er was. Ik heb zes weken op een roze wolk geleefd, alles leek een droom. Doordat Jasper kwam, werden mijn twee (voor mijn gevoel totaal onverenigbare) leventjes samengevoegd. Ik werd herinnerd aan al het moois dat ik hier moet missen, vooral de band die ik met Jasper heb. Nee, het is niet hetzelfde om iedere dag te bellen. Het gewoon in dezelfde ruimte zijn, elkaar kunnen aankijken, écht samen kunnen lachen en een goed gesprek kunnen hebben zonder de onderbrekingen van een slechte verbinding, dat is belangrijk! Het idee elkaar vijf maanden niet meer te zien, maakt me verdrietig. Rationeel weet ik wel dat ik hele mooie dingen zal meemaken, veel steun en afleiding zal hebben van m’n vrienden hier, het ontzettend naar m’n zin ga hebben en dat daardoor de tijd zal vliegen, maar dat helpt emotioneel niks. Ook heeft Jasper me herinnerd aan alle andere dingen die ik moet missen. Het Hollandse eten, bijvoorbeeld. De manier van denken in Amerika (alles draait om geld, of in ieder geval veel meer dan in Nederland), hoe mensen gemanipuleerd worden meer te kopen (en dat zie ik als sociaal psycholoog helaas overal en altijd) en hoe de gezondheid van de mensen (iets wat voor mij belangrijk is) daaronder lijdt. Het klinkt misschien stom, maar ik mis verpakkingen waarvan ik de ingrediëntenlijst begrijp, op basis waarvan ik een inschatting kan maken hoe gezond een product is (om even een voorbeeld te noemen). Ik heb hier nog geen één verpakking gevonden zonder ingrediëntenlijst van 10 regels, met allemaal onontrafelbare namen van chemicaliën, zonder enige uitleg waarvoor het in je brood, pastasaus of noedels zit. En ik had beter niet vlak voor m’n vertrek geïnteresseerd kunnen raken in geraffineerde suikers. Er is hier gewoon letterlijk niks te vinden waar geen suiker aan toegevoegd is, al ben ik de “Whole Foods Market” nog niet binnen durven gaan, ik heb gehoord dat een brood daar minstens $6 kost. En het is niet alleen eten waar de Amerikaanse maatschappij een andere mentaliteit in heeft, er zijn meer dingen waar ik me soms aan stoor.

Ik wil mijn blog absoluut niet negatief afsluiten. Ik voel me namelijk inmiddels alweer 10x beter, dankzij Janet. Ik lag gistermiddag weer voor pampus op de bank, na een middagdutje van meer dan 2 uur, nog steeds doodmoe, toen Janet zichzelf in mijn appartement opdrong. Ik had subtiel proberen duidelijk te maken dat ik liever alleen wilde zijn, maar daar nam ze absoluut geen genoegen mee. Ze bleef in m’n appartement om me op te vrolijken en dwong me te gaan leren voor mijn tentamen. Toen ik eenmaal bezig was, kreeg ik meer energie, waarna ik me omkleedde, mijn lenzen in deed, mijn haar kamde en me weer helemaal opgefrist voelde. We studeerden tot half 9 ’s avonds (verrassend productief) en gingen daarna met Joseph en Jason eten bij Pines. Ik ben haar heel erg dankbaar dat ze me uit m’n dip gehaald heeft. Ik heb alweer een to-do lijst klaar en zin om ‘m na m’n tentamen af te werken, en lekker te gaan sporten.

Om mezelf maar te analyseren (ik ben niet voor niks psycholoog in opleiding;) denk ik dat ik in een soort nieuwe fase beland ben. Na (laten we het maar noemen: ) de “honeymoon” fase, waarin alles leuk en positief was, en een “total breakdown”, begin ik nu het “echte leven”. Ik begin de negatieve kanten aan de exchange te zien, wat me er niet (meer) van weerhoudt positief te blijven. Het is goed ! Het is super interessant de verschillen tussen Amerika en Nederland op te merken, en ik waardeer mijn leven in Nederland nu (nog) meer en bewuster. Ik probeer nog steeds iedere dag te genieten (maar het is oké als dat niet lukt) en ben des te meer dankbaar voor de mensen om me heen, zowel hier als thuis.