Random things happen, all the time.

Blog 15 Random things happen, all the time

“What is it about the exchange experience that is so different from your life back home?”, vroeg iemand me, toen ik beweerde dat ik het “exchange leven” zo ontzettend ga missen. Tja, wat is het nou eigenlijk? “The fact that I learn so much from all international people, every day”. “You could learn a lot from the people around you in Holland as well…”. Hmm, das waar. “Well, I also just love the freedom here, I can do everything I want, all the time”. “You have freedom in Holland as well, and don’t you do the things you want in Holland?”. Shit, ook waar. Er is dus nog iets anders wat het leven hier zo anders maakt. Op dat moment in het gesprek kwam er een jongen in een alles-bedekkend (ook gezicht) zwart-wit gestreept pak (je kent het wel van carnaval) het feest binnen gestormd, hysterisch springend en dansend. Iedereen schrok zich dood, en verstijfde. Hij (of zij?) rende naar de badkamer, en kwam terug met een enorme fles champagne, die hij (of zij?) ontkurkte en waar hij het hele appartement (inclusief alle feestende mensen) mee onder-schuimde. Toen de fles leeg was, rende hij het appartement weer uit. Iedereen bleef nog enkele seconden stil staan, zich afvragend wat er in hemelsnaam net gebeurd was. Toen realiseerde ik me wat (één van de vele) essentiële verschil(len) is tussen mijn leven hier en mijn leven in Nederland: “Ohh, I know the difference ! Here, random things happen, all the time ! And I LOVE it !!!”.

Terug naar het punt na mijn laatste blog. De woensdag na Sungod brak de dag aan die waar we allemaal zo ontzettend tegenop gekeken hadden: Jason’s laatste dag. Ik vertelde op het lab dat mijn beste vriend vandaag ging vertrekken, en hoe ontzettend belangrijk hij voor me geworden is gedurende de exchange. Ik heb mijn hele Spring Break met hem doorgebracht, en vele, vele avonden in I-house. Hij was degene die met me door de kamer danste als er dubstep muziek gedraaid werd, hij was degene met wie ik uren kon filosoferen over het leven, over de samenleving, de mens. Hij was degene met wie ik kon lachen om de meest onnozele dingen, hij was degene die zelfs een bezoekje aan de supermarkt kon omtoveren in een legendarische, onvergetelijke belevenis. Toen ik het er met de teamleidster op het lab over had, sprongen de tranen al in mijn ogen. Ze stuurde me naar huis: “Please, spend today together with your friend! Enjoy your last time with him!” Onverwachts stond ik bij Jason en Nazlı op de stoep. Dussssss, wat gaan we doen, jongens ?:D We besloten iets geks te doen, iets waarvan we altijd zeiden dat we het nog moesten doen: De kunstwandeling over de campus. Random. Het was geweldig, alweer een onvergetelijke ervaring. We wisten het van tevoren al, maar het werd voor een laatste keer bevestigd: Het maakt niet uit wat wij drieën doen samen doen, hoe random het ook is, het blijkt altijd in een memorabele ervaring te veranderen.

’s Avonds was het afscheidsfeest van Jason. Er hing een gekke sfeer. Iedereen was aan het dansen, maar iedereen was niet zo blij en uitgelaten als normaal op feestjes. Toen Jason begon te speechen, was ik natuurlijk de eerste die in tranen uitbarstte. I-House zal niet meer hetzelfde zijn zonder de gekke Mamparra. Uiteindelijk zongen we samen liedjes en aten we Emily’s cake. Ik knuffelde Jason iedere 10 min. ’s Ochtends om 8 uur stond ik weer bij ‘m op de stoep om samen te ontbijten. Ik ben helemaal niet goed in afscheid nemen. Op het laatste moment kwamen de tranen weer, die het uur daarna niet meer zouden stoppen. Maar ik ben er heilig van overtuigd dat we elkaar weer zien, in Zuid-Afrika ! Dat staat bovenaan mijn prioriteitenlijst betreft reizen. Ik kan niet wachten !

Vrijdag gingen we voor een verjaardagsfeest eens buiten I-House. Waarom niet naar Mexico? Aurora, een meisje die al 7x naar Mexico geweest was gedurende haar tijd hier, plande de hele trip tot in het detail. Ze was als een soort mama die ervoor zorgde dat iedereen alle belangrijke dingen bij zich had en dat iedereen precies wist op welke belangrijke punten we wat moesten doen om te zorgen dat we dit veilig konden doen. Het was waar wat ze me van tevoren zeiden. Mexico is (als je het op de juiste manier plant, en met Spaanssprekende mensen bewapend bent) lang niet zo gevaarlijk als wat je op het nieuws hoort. We hadden een heerlijke tijd daar. We gingen naar een super-fancy club, fancier (en veiliger) dan iedere club waar ik ooit geweest ben. Zaterdag bezochten we een authentiek Mexicaans restaurantje, ofja… eethoekje. Het was een soort tent, letterlijk op de hoek van de straat, waar plastic stoelen en tafeltjes superschattig gedekt waren, en waar de Mexicaanse koks met hun provisorische keukentje, midden in de tent, hun overheerlijke authentiek Mexicaanse taco’s voor ons klaarmaakten. Toen onze magen gevuld waren, was het tijd weer naar huis te gaan. Deze keer was de grens over steken geen kwestie van 2 minuten… We stonden 2,5 uur in de rij, en werden bekogeld met 15 vragen, drugshonden en een hele hoop agenten, voor we het land in mochten. Dit verliep gelukkig allemaal goed, en in de rij werden we voorzien van allemaal heerlijke Mexicaanse snacks, voor (in onze termen) spotprijzen. Het was een hele ervaring, maar ik vond het nogal veel heisa voor maar 1 dagje. Ik ben blij dat ik het gedaan heb, dat ik een stukje van Tijuana gezien heb (erg veramerikaanste stad, overigens), maar 1x was voor mij genoeg.

Zondag ging ik met Liza en Janet naar downtown San Diego, voor een fotoshoot ! Liza heeft een goede camera en maakt prachtige foto’s van mensen. Ze wilde graag een fotoshoot met mij doen, en dat leek mij ook wel wat. In het begin lachte ik wat zenuwachtig naar de camera, maar, zoals een professionele fotograaf doet, Liza wist me uit m’n comfortzone te trekken en toverde me om in een echt model. De foto’s zijn prachtig geworden (en dat zeg ik niet snel van foto’s van mezelf!!!), dankzij Liza ! Ze is nog bezig de foto’s te bewerken met een professioneel fotoshop programma, om de kleuren en belichting kloppend te maken, maar zodra ik ze heb, zullen ze op fb verschijnen.

Maandag was het event ‘dinner and movie’. We aten burgers in UTC, het winkelcentrum vlakbij UCSD, en bezochten de bioscoop voor de film Avengers. Iedereen was mega enthousiast, behalve Janet en ik. Na anderhalf uur gingen we ‘even naar het toilet’, waarna we drie kwartier kletsten, ergens op de vloer buiten de zaal. Random. Maar daarvoor was het alweer een mooie avond, ondanks dat de film niks aan was.

Donderdag was er een potluck, voor Heather’s verjaardag. Dit was de avond van de mysterieuze champagne-man. De hele avond was een aaneenschakeling van random dingen. Heather’s vader liep het feest in, iets wat niemand zag aankomen en waar iedereen voor applaudisseerde. Hij werd ontvangen met een applaus en gejoel, en kreeg een biertje in zijn handen geduwd. Hij danste met ons op de dansvloer en deed gewoon gezellig mee met het feestje. Random. Toen de “quiet-hours” ingingen, ging de muziek zacht en was het tijd op te ruimen. Ik en Janet begonnen aan de enorme berg afwas. De jongens van het appartement voelden zich schuldig, dus besloten te ‘helpen’ met afwassen, door ons een massage te geven. De anderen wilden op hun beurt ook ‘helpen’, dus begonnen de masserende jongens te masseren. Er ontstonden twee massage-treinen, en zo deden we met z’n allen de afwas. Random. Even later lagen we met z’n allen op de grond na te kletsen. Lea zat onder het keukenblok te chillen, en begon te zingen (ze heeft een geweldige stem). Iedereen was betoverd bij het mooie geluid, mede door de weerkaatsing van het keukenblok. Iedereen kroop bij haar, en we begonnen met z’n allen melodieën te neuriën. Het geluid was betoverend. En zo zaten we met z’n 6en onder het keukenblok te hummen, met onze ogen dicht, terwijl we luisterden naar het betoverende geluid van stemmen die samenkomen, samen door de ruimte bewogen. Random. Ik kan nog wel doorgaan met alle gekke dingen die er gebeurden die avond, en ander avonden, maar ik denk dat jullie zo wel een impressie hebben van hoe een alledaagse dag er in I-House aan toe gaat.

Vrijdag was het tijd voor de ‘All American Challenge’. Het is een soort wedstrijd in teams van 6, waarin een aantal –typisch Amerikaanse– doelen moesten worden volbracht. Waar iedereen in het begin ontzettend fanatiek was, veranderde de avond al snel in een supergezellige avond, waarin iedereen gewoon feest vierde en lol had. Het was een hele ervaring, om te dansen tussen de pizzadozen en mensen die puzzels maakten. Random. Heerlijk!

Zaterdag studeerden we midden op I-walk, in de zon. Van eten, drinken, zelfs een plantje, voorzien. Random. ’s Avonds was Heathers ‘echte’ verjaardagsfeest, waarbij we chillden en liedjes zongen. We keken Gone Girl, en gingen op tijd slapen. Zondag ging ik met Janet shoppen voor een jurk voor die avond. Het was namelijk weer tijd voor Sunday Supper !! Voor degenen die het zich nog herinneren, dit is een event die eens per quarter plaatsvindt. Deze keer was het echter een veel meer bijzondere variant dan die van Winter Quarter. De avond begon namelijk met een speech van Piper Dullems. Ik kan de speech niet eens beschrijven. Wat ik wel kan beschrijven was hoe de zaal was tijdens haar speech: één golf STILTE. Het was ontzettend bijzonder. Mensen luisterden, velen met tranen over hun wangen stromend, meer dan een uur, muisstil. Ze vertelde over haar leven, en waar het om gaat in het leven. Bottom line: “Life Happens”. Ik raad iedere persoon aan haar boeken te lezen (al heb ik ze zelf nog niet eens gelezen). Piper Dellums is een ontzettend bijzondere, wijze en krachtige vrouw, in ieder opzicht. Ook na haar speech hing de bijzondere sfeer nog uren in de lucht. Ik probeerde met anderen erover te praten, over hoe de speech me geraakt had, maar ieder gesprek verliep ongeveer zo: “Wow, that speech…!”, “Yeahh… I know… Wow!”, “I actually don’t know what to say”, “Me neither, it was so… soo…. Ehm… special ? Wow !”.

Al mijn respect gaat uit naar degenen die na deze adembenemende speech nog in staat waren op te treden. De optredens waren supergoed, het muzikale talent van I-House kwam naar boven. Ook tijdens de optredens werden de nodige traantjes weg gepinkt. Ik brak toen Jake, de hippie van I-House die altijd zingend met zijn skateboard over I-Walk beweegt, met Nadia op trom en Victor op gitaar, na zijn geïmproviseerde rap-stuk overging in: “Home, let me come home. Home is wherever I'm with you”. De hele zaal zong mee, klappend, dansend. Het moment was extra bijzonder omdat het optreden, in de zaal helemaal gemaakt van glas, zich plaatsvond op het podium met I-Walk en I-House als achtergrond. De muziek, het idee dat het einde van ons samenzijn in zicht is, en alle mensen waar ik zo veel van houd om me heen, maakten de tranen van geluk stromen over mijn wangen. Wat een ongelofelijk bijzondere avond! We sloten af met salsa-dansen op het terras van de Great Hall, met uitzicht op de oceaan.

In I-House kun je maar één voorspelling maken waarvan je zeker bent dat die uitkomt: Random things will happen, all the time. Je weet nooit van tevoren hoe je dag eruit gaat zien, maar iedere dag gebeurt er wel weer iets wat je nooit had zien aankomen. Iets bijzonders, iets memorabels, iets waardevols. Random.