Countdown

Countdown

De tijd is aan het vliegen. Nog maar 6 dagen… En dan vertrekt iedereen uit I-House. Het is een gestoorde tijd. Het werk op het lab vergt veel uren, het is finals week dus er moet flink gestudeerd worden, en dan nog proberen zo veel mogelijk tijd door te brengen met mensen van wie ik zo veel ben gaan houden, maar in 6 dagen voor maanden, waarschijnlijk jaren of misschien wel nooit meer zie. Er wordt een hoop gereflecteerd deze dagen. Iedereen praat over onze mooie tijd samen, welke irritante trekjes of karakteristieke opmerkingen we van elkaar zo gaan missen, wat we allemaal geleerd hebben, over de wereld en onszelf, hoe we gegroeid zijn als persoon, en hoe we dit allemaal samen bereikt hebben. Ook praten we over ons eigen leven, in het land waar we vandaan komen. Hoe het was, en hoe het eigenlijk anders zou moeten, wat we gaan doen om ons leven meer te maken zoals we het eigenlijk graag willen, om een beter mens te kunnen zijn. Nu al worden regelmatig traantjes weg gepinkt, en zo nu en dan ontstaat er spontaan een groeiende group hug. Niemand wil dan degene zijn die het eerst loslaat. Het zijn hele rare, emotionele dagen, maar het is bijzonder samen door deze emoties heen te gaan.

Ik slaap sinds een aantal dagen op een matje in Janet’s kamer. Janet is een hele bijzondere meid. Ze is de liefste persoon die ik ken. Ze is hier zeker mijn beste vriendin. Ik deel alles met haar en zij met mij, zowel gedachten en dingen die we meemaken, als spullen, eten en nu dus ook een slaapkamer. Ik wil de laatste dagen zo veel mogelijk tijd met haar doorbrengen, want ik zie het nog niet snel gebeuren dat ik naar Australië ga, nadat ik al m’n geld is uitgegaan naar deze exchange.

Door alle hectiek heb ik helemaal niet meer geschreven over al mijn avonturen ! En dat waren er nogal wat ! Twee weken geleden gingen we met z’n vijven naar Death Valley. EIIINDDELIJK had ik mensen gevonden die met me mee wilden gaan. Ik wilde het zo graag zien, maar iedereen reageerde altijd met: “It’s just sand, nothing more, why the hell would you wanna go there?”. Gelukkig was Nazlı net zo fanatiek en konden we drie anderen vinden die gewoon zin hadden op trip te gaan: Carla, Eduardo en Heather. Maar… Vrijdag had Eduardo nog een feest van zijn frat (studentenvereniging), in zijn huis! We waren uitgenodigd. We werden uitgebreid door Eduardo gewaarschuwd: “It is a FORMAL. So, that means, you need to dress FORMALLY!”. Gelukkig had ik mijn Sunday Supper jurk paraat. Het was een erg leuk feestje, het eerste feestje off-campus. Iedereen van de frat was erg open en vriendelijk EN er werd natuurlijk flink gedanst en spelletjes gespeeld.

Om 8 uur ging de wekker. We hadden genoeg tijd ingepland om wakker te worden etc., maar verbazingwekkend genoeg waren we allemaal fit en hadden we superveel zin het avontuur te beginnen. In de auto werden (zoals de traditie is als je de pech hebt bij Stanny in de auto te zitten) liefdesverhalen gedeeld, die dit keer al snel erg persoonlijk werden. De temperatuur steeg enorm, en al bij de eerste stop konden we (eindelijk weer eens) de zon op onze huid voelen branden. We stopen bij allemaal superschattige mini-plaatsjes, in het midden van de woestijn. Een heerlijk vakantiegevoel warmde ons, letterlijk en figuurlijk.

Op de weg kwamen we langs hot springs. JAAAAAAA DAAR WILLEN WE HEEN ! Na de weg te hebben gevraagd, bleken er twee betaalde hot springs te zijn en een gratis. Natuurlijk kiezen wij als studenten voor de gratis optie… Geen goed plan. Nadat we de auto geparkeerd hadden, liepen we vol goede moed, ingesmeerd en bepakt met zwemkleren, richting het water, Carla voorop. Uit het niets begint ze te gillen, haar hele voet verdween opeens in de modder ! Nadat we haar hielpen, kon ze uiteindelijk haar voet eruit trekken… Maar haar sandaal is helaas verloren gegaan, opgegeten door de modder. Hierdoor werden we ontmoedigd. Waar we eerst laaiend enthousiast waren en vastbesloten te zwemmen, zagen we nu opeens dat het water groen was, honderden muggen ons aanvielen, en er niet eens een weg naar het water was waarbij we niet zouden worden opgegeten door de modder. Helaas… We renden zo snel we konden weer terug naar de auto, waar we creatief (we wilden ons kostbare water niet opmaken aan modder van voeten halen) Carla’s voet schoonmaakten.

Nadat we nog een bezoekje namen aan de zandduinen (mooi maar erg toeristisch), reden we naar de camping. Toen we een mooi plekje gevonden hadden met gedeeltelijk schaduw, was het tijd onze spullen uit te laden en de tent op te zetten. “SHIT !!!!”, riep Heather ineens vanuit de kofferbak, “I forgot to bring the poles…….. !”. Ok, wat doe je als je de stokken van de tent vergeet? “Buiten slapen!”, “En de slangen dan?”, “In de auto slapen?”, “Nee, dan heeft het niet eens zin om überhaupt te proberen te slapen…”, “We kunnen in de tent slapen als we een manier vinden de bovenkant op te tillen?”. En zo besloten we onze tent op te hangen in een boom. Creatief als we waren, gingen we aan de slag met touwen die Eduardo uit zijn auto vandaan toverde, takken die we konden verzamelen, en zware spullen die de hoeken op hun plek moesten houden. Het resultaat was hilarisch, maar het werkte!

Nadat we ons huisje gebouwd hadden, reden we naar de Mozaik Canyon hike. Dit was een relatief korte, maar erg mooie hike. We besloten hem niet helemaal af te maken en op tijd om te draaien om ruim voor het donker weer bij de auto te zijn. Het was de hele tijd al waaierig, maar de wind werd snel krachtiger en krachtiger. We voelden zelfs… regen ????? In Death Valley ?!?!?!?! Toen wisten we dat er iets mis was. We besloten terug te rénnen. We zagen geen hand voor ogen, alsof we in een superdichte mist liepen. Dit rare fenomeen kon worden verklaard toen we onze tanden op elkaar zetten: KNARSSSSS. Een zandstorm. Ondanks dat we lichtelijk bang waren, was het intens geweldig tegelijkertijd. Wanneer maak je het mee dat je in een zandstorm rent in het midden in de woestijn in Californië? Toch waren we blij toen we bij de auto waren. Hier stond een medewerker van Death Valley national park ons op te wachten, samen met een stuk of zes andere auto’s. Het was te gevaarlijk te rijden in de zandstorm, grote stenen zouden op je auto knallen en in het zand zou je geen controle over het stuur hebben. We moesten wachten tot de storm ging liggen, en dat duurde gemiddeld 1-3 uur… Gelukkig hadden we Jenga, eten, en nog een hoop verhalen. Uiteindelijk kwamen we veilig aan op de camping, de tent stond (of beter gezegd: hing) nog !!! Maar helaas geen kampvuur met deze storm. We besloten in de tent te kletsen. Alhoewel het allesbehalve comfortabel was in een halve tent, in de storm en regen, was het erg gezellig.

Zondagochtend reden we naar de hike die we wilden doen. Het was een hike van ongeveer 5 uur, en we waren er klaar voor. Na een enorme lachbui, realiseerden we ons dat Nazlı helemaal niet de weg in de gaten was aan het houden, terwijl het haar taak was Eduardo te navigeren. We hadden de afslag gemist. “Geen probleem, joh, we kunnen de volgende afslag nemen !”. Die afslag was niet eens een weg, maar een hoop stenen, alleen geschikt voor auto’s met vierwielaandrijving. “Oh, maar de volgende afslag is helemaal niet zo erg om, joh!”. We namen die afslag, en moesten vervolgens weer een afslag nemen om terug richting de hike te komen. Helaas was deze weg door de zandstorm van die avond ervoor onbegaanbaar, afgesloten. We konden kiezen: OF de hele weg terug (ging 2-3 uur duren) OF doorrijden en zien wat er gebeurt. Je raad het al, we kozen het laatste. We bezochten ‘Ghost town’. Dit plekje was het meest sketchy, om de mensen die er waren. De eigenaar, een enorme vent, vertelde ons meerdere keren: “Have my food, drink my water. Please make yourselves at home!”. Na een paar foto’s te hebben genomen van een huisje met: “Balarat’s Jail-Morgue (1898)….. And motel if vacant”, besloten we snel weer door te rijden. We stopen meerdere malen om mensen te vragen of we in de buurt ergens konden hiken. Iedereen stuurde ons verder. Tot op het punt waar iemand zei: “Ohh maar jullie zijn allang Death Valley uit hoor, jullie zouden wat kunnen hiken in een dorpje hier verderop…?” Dus dat deden we. Een hike die lang niet zo spannend was als we misschien in Death Valley hadden kunnen doen, toverden wij om in een heel avontuur. We klommen de rotsen en genoten van het uitzicht. Daarna was het weer tijd naar huis te rijden.

De week daarna was iedereen in een creatieve bui. Een avond maakten we samen een puzzel. Dit was hilarisch, zeker omdat Josef iedere 2 minuten weer begon: “You know what I love about puzzles?”, en dan kwam er weer iets. Ook spraken we over de puzzel als een metafoor voor het leven. “You know, sometimes you just don’t know what you are searching for. And then, just by staring at the mess, the thing you need appears to be right in front of you.”, etc. Het was een chaos (we waren met z’n zessen), maar een georganiseerde chaos. Iedereen deed zijn ding en binnen no-time (2,5 uur) hadden we de puzzel (500 stukken) compleet. Ik snap nu waarom mensen verslaafd raken aan puzzelen, het voelt als een enorme prestatie als het gelukt is! Een andere avond besloten we samen te kleuren, waarom niet? Ik was degene die het (als grapje) opperde. Jon toverde de kleurpotloden uit de kast tevoorschijn en er werd om papier gevraagd in de whatsappgroep. Het werkte aanstekelijk, steeds meer mensen deden mee. Uiteindelijk zaten we aan een lange tafel met een stuk of 10 mensen te kleuren. Geniaal!

De volgende trip was Grand Canyon en Vegas. Althans… Dat was het plan. Door een hele hoop gedoe en mensen die afzegden, moesten we 1,5 dag later vertrekken. Hierdoor moesten we helaas de Grand Canyon plannen afblazen en creatief ons weekend anders invullen. Ook waren we op zoek naar een vijfde persoon. Iemand die we nog nooit ontmoet hadden, maar aan ons werd voorgesteld door Murari, besloot spontaan en last minute met ons mee te gaan. Echt top! Angel bleek een hele lieve, leuke en gezellig meid, die we in de korte tijd die we hadden goed konden leren kennen. En zo waren we met vijf meiden (Janet, Liza, Nazlı, Angel en ik), de eerste keer dit jaar dat er een groep met alleen meiden op een trip ging, en het was geweldig!

We besloten naar Big Bear te gaan, een recreatiegebied met een groot meer, veel hikes en natuurgebied. Zeker een goede keuze! Het was prachtig! We waren stiekem blij toen bleek dat alle kampeerplaatsen bezet waren, aangezien de regel daar is dat je zelf een plek mag zoeken in de natuur als de vaste plekken vol zijn, mits je je aan een hele rits regels houdt. We zochten een plekje dichtbij het toeristencentrum, maar midden tussen de bomen en met uitzicht op het meer. We voelden ons echte survivalers! We deden een hike die sterk bergop liep. Onderweg, op een prachtig plekje met uitzicht over het hele gebied, inclusief het meer, stond een hele grote en stevige boom, tussen het pad en het uitzicht in. We kwamen op het geniale idee om in de boom te klimmen, om zo een groepsfoto van ons te maken, van ons in de boom, met het uitzicht. Ik drukte per ongeluk op filmen i.p.v. foto maken, en terwijl we met onze fotogezichten naar de camera keken: “KKRRRRRRKKKKKKKHHH”, brak de tak waar ik op zat. Geen zorgen, ik viel niet echt, en we klommen er snel weer uit, om vervolgens 10 minuten na te lachen om het filmpje. Geniaal om mijn gezichtsuitdrukking te zien veranderen op het filmpje, de meest pure vorm van schrik op beeld.

De hike was prachtig, zeker op de terugweg, toen de zon onderging in het meer en niet alleen de hele lucht, maar ook de reflectie in het water rood en roze kleurde. We bleven een hele tijd bij het meer zitten genieten, voor we terug naar onze tent gingen. De maan was zo ontzettend helder dat we niet eens licht nodig hadden om ons campingmaaltje te bereiden. Het was als een lamp, het was prachtig. Aangezien we dit keer wel de stokken hadden meegenomen, en we erg comfortabel konden liggen in de tent, vielen we alle vijf al vroeg als een blok in slaap.

’s Ochtends zaten we voor een uur bij het meer, gewoon van het plaatje te genieten. Na een uitgebreid kampeerontbijt en wat yoga-stretches in het bos, zetten we onze reis voort, naar Vegas !!! Ik had geen idee dat Vegas in the middle of nowhere ligt! Na uren door de uitgestrekte woestijn te hebben gereden, kwamen we dan opeens aan in de meest gestoorde stad op aarde. Het is het ultieme Amerika, de meest TE gekke (in de letterlijke zin van het woord) gebouwen, attracties en sfeer ooit. Nothing is impossible. Het is zeker een plaats waar je ooit geweest moet zijn, ik denk niet dat je je er een goed beeld bij kan vormen als anderen het je proberen uit te leggen. We sliepen in een hotel op de 32e verdieping in een hotel met uitzicht op de Strip, samen met ongeveer 15 anderen van I-House. Het hotel op zich was al een heel avontuur. Natuurlijk was er een enorm casino. Ik was nog nooit in een casino geweest, maar het was echt precies zoals op tv. Alle mensen kleedden zich chique, iedereen in de pokerface en de (gratis) alcohol werd rondgebracht. Als niet-21-jarige werd ik helaas weggestuurd als ik te dicht bij de spellen zelf kwam. Ze vroegen bij alles om ID, zelfs voor mensen die alleen keken. En dus besloten we met de meiden naar het zwembad te gaan, terwijl de jongens nog wat verder gokten. Het zwembad was één grote poolparty, met DJ’s, eten en drinken, heel veel zon en heel veel gezelligheid. We gingen helemaal los in het zwembad, iets wat ik nog nooit eerder gedaan had. Later op de avond hopten we een aantal hotels, aangezien ieder hotel een eigen attractie is. Er was zo veel te doen! We stopten natuurlijk even bij de beroemde watershow, die inderdaad erg mooi is. Ook ging ik met Liza in de achtbaan die tussen alle hotels doorrijdt. INSANE!

Later brak dan eindelijk de tijd aan dat we gingen doen waar we voor kwamen: Tiësto draaide in de grootste en bekendste club van Vegas. Iedereen was lyrisch over Tiësto. Ik was ontzettend trots, vertelde iedereen: “You know he is Dutch ???:D”. Het was een mooi feestje, het was voor het eerst in vijf maanden dat ik weer eens echt uitging, en dat op muziek zoals die in Utrecht ook gedraaid wordt! Aangezien een aantal van de groep in een ander hotel sliepen, en we de meiden niet alleen erheen wilden laten lopen, liepen we met z’n allen door heel Vegas om iedereen veilig thuis te brengen, terwijl de zon langzaam op kwam. Ergens midden op straat werd nog muziek gedraaid, dus we besloten te dansend de zonsopgang te bekijken. Wouw! Ik zal dit moment nooit vergeten. Dit was zeker een hoogtepunt van de trip. Gewoon het idee dat in Vegas gek doen de normaalste zaak van de wereld is, letterlijk 24/7, staat me erg aan.

De ochtend erna was iedereen natuurlijk doodmoe. We kletsten na in de hotelkamer over de geweldige dag ervoor, genietend van het te bizarre uitzicht: een stad met alle bekende gebouwen van de wereld naast elkaar geplakt, kleuren, achtbanen, een hele hoop mensen, met eromheen oneindige woestijn. Op de terugweg in de auto werd er nog volop gedanst op Janet-muziek (ja, dat is een genre op zich!). Toen het moment aanbrak dat alle batterijen van telefoons en IPods leeg waren, begonnen we te praten. We reflecteerden op de exchange, hoe we veranderd zijn en waarom, en hoe we ons leven in Nederland gaan veranderen. We deelden onze levensverhalen zoals we nooit eerder gedaan hadden en huilden samen, van verdriet, geluk en dankbaarheid tegelijkertijd. De uren vlogen voorbij, en eenmaal aangekomen in I-House hadden we moeite elkaar gedag te zeggen (Liza woont off-campus). We deden een groepsknuffel van meer dan 5 minuten, waarin de laatste traantjes werden weggepinkt. Wat ben ik ontzettend gelukkig dat ik deze vier geweldige meiden heb mogen ontmoeten en leren kennen!

Gelukkig voor jullie is er in de laatste anderhalve week niet veel meer gebeurd in I-House, aangezien iedereen in de studeermodus zat. Zoals ik in het begin al zei, werd er veel gepraat, gereflecteerd, en herinneringen opgehaald. Geen random dingen deze week, maar een hele gekke sfeer. Iedereen voelt zich een beetje gek. Het is een grote chaos, sommigen zijn nog aan het studeren voor hun laatste tentamens, sommigen zijn druk bezig met pakken, of zich aan het voorbereiden op de trips die eraan staan te komen, en anderen houden fotoshoots in hun graduation-outfits, over de hele campus.

Nog twee noemenswaardige dingen zijn gebeurd. Met Carla, Nazli en Janet gingen we naar een gratis event voor studenten in het Modern Art museum in Downtown San Diego. We sloegen het aanbod met een gids door het museum te lopen vriendelijk af, want wij hadden namelijk onze eigen kunstexpert: Janet (studeert kunstgeschiedenis). Het was erg interessant, met Janet erbij en na een hele week over dingen te hebben nagedacht, leek het wel of ik de kunst met hele andere ogen bekeek. We sloten de dag af met een bezoekje aan het beroemdste sushirestaurant van downtown San Diego. Ook hier leerden we weer veel van Janet, ze vertelden ons alles over hoe gegeten wordt in de Aziatische cultuur en waarom. Verder ben ik eergisteren met Janet en Wesley naar een concert van de Kooks geweest, ook in downtown San Diego. Ook dit was erg de moeite waard.

Het is een grote chaos in I-House, er is geen enkel plan en iedereen zwerft maar wat rond. Zo heeft het een paar dagen geduurd om deze blog te schrijven, omdat ik steeds weer werd onderbroken. Het moment dat ik deze blog begon was het al een countdown van dagen, maar op dit moment zijn het uren. Morgenochtend vroeg vertrekken de meeste van mijn vrienden…. Ik kan het niet geloven. Hoeveel ik er voor over zou hebben om de tijd even stop te kunnen zetten…. Tegelijkertijd kijk ik ook uit naar de nieuwe fase van mijn avontuur: De stage op het lab. Ik ga een hoop superinteressante dingen leren en ga een hoop uitdagingen aan. Ik heb er zin in!

De gedachte die me op de been houdt deze dagen, wat iedereen tegen elkaar zegt als er weer tranen vloeien, is een quote van Winnie the Pooh: “How lucky I am to have something that makes saying bye so hard.”