In alle rust

In alle rust

Het is pas een week geleden, maar het lijkt wel maanden. Een verandering van omgeving maakt dat alle herinneringen zo ver weg voelen.

Hoe we met z’n allen voor de laatste keer de avond doorbrachten in het appartement waar we altijd samenkwamen. Het was een bijzondere avond. Er gebeurde een hoop, random dingen, zoals gewoonlijk. Op een gegeven moment zat ik op de trap, uit te kijken over de kamer, met Jerin naast me. Ik liet mijn blik langs iedereen gaan, één voor één. Ik genoot voor de laatste keer ervan hoe Mayo gepassioneerd in Spaans iets vertelt tegen Kiko. Hoe Wesley met zijn typische bewegingen “oe-hoe” door de kamer gaat, zoals altijd met een brede glimlach op z’n gezicht. Hoe Emily Kiko komt knuffelen, terwijl ze midden in de enorme puinhoop-keuken muffins staat te bakken. Hoe Carla vrolijk is en straalt, en hoe ze giechelt. Hoe Nazlı roept: “O MY GOOODDD”, op een manier dat alleen zij het kan zeggen. Hoe Murari iemand staat te vertellen waarom hij zo ongelofelijk dankbaar is dat die persoon in zijn leven gekomen is. Hoe Agustin een grapje maakt en er met zijn karakteristieke lach het hardst om lacht van iedereen. Hoe Janet ronddanst en haar enthousiasme met heel haar hart uitdrukt, bij alles wat ze doet. Hoe Jon opeens roept: “I know a song for this moment!”. Hoe Lilli komt vertellen hoe druk ze het wel niet heeft, maar toch blijft hangen. Hoe Chris anderen zo veel over de politieke situatie van allerlei landen vertelt, als ze maar willen. Hoe Ting-Ting uit het niets keihard iemand begint uit te lachen, wat niemand persoonlijk opvat, omdat het Ting-Ting is. Hoe Liam’s gezicht opklaart en hoe hij blij wordt als een kind op het moment dat hem iets lekkers wordt aangeboden, door Emily. Hoe Josef chill rondhangt en zegt “Yeah dude, …”. Ivy, Yago, Eduardo, Amir, Maddy, Teresa, Justine, Sarah, Lia, Aurora, Heather en Liza waren er niet bij, maar ik zou precies hun unieke manier van doen voor me kunnen zien. Ik realiseer me hoeveel ik van iedereen van deze mensen ben gaan houden, en hoe ongelofelijk mooi ieder persoon is, ieder met hun eigen, unieke manier van doen.

Op dat moment begint Agustin te speechen. Hij zegt: “Kijk nou eens naar ons. Iedereen doet z’n eigen ding, iedereen is zichzelf, en samen zijn we een familie. We zorgen voor elkaar, we houden van elkaar, we lachen en huilen met elkaar.” Hij zei wat ik al dacht: “Jullie zijn allemaal zo’n ongelofelijk geweldige mensen, precies om hoe jullie zijn. Alsjeblieft, verander nooit, blijf altijd jezelf.” Toen Carla naar hem toe sprintte om hem dood te knuffelen, stond iedereen tegelijkertijd op. We renden naar ze toe, en maakte één grote groepsknuffel. Kiko klom over de leuning van de trap en sprong erbovenop. Jullie zullen het niet geloven, maar deze groep mensen voelt voor mij echt als familie. Na meer dan vijf maanden iedere dag met elkaar te hebben doorgebracht, zijn we ongelofelijk hecht geworden. En het feit dat het eindig was, waardoor we onze liefde voor elkaar ook meermaals hebben uitgedrukt, versterkte dat alleen maar.

Donderdagochtend was de ochtend dat acht van mijn beste vrienden (Nazli, Mayo, Kiko, Emily, Carla, Murari, Dan en Teresa) met de auto vertrokken naar Yellowstone. We gingen met een enorme groep voor de laatste keer ontbijten in cafe v. Het was pas 8 uur ’s ochtends, maar we dansten al rond op I-Walk, we zongen en sprongen voor de laatste keer in een grouphug, natuurlijk op de muziek van de Ukelele. Het was onduidelijk of ik hen nog zou terug zien als ze langs San Diego hoppen op weg naar het vliegtuig naar huis, dus we besloten maar afscheid te nemen. En je raadt het al: één groot huilfestijn. Ze stelden het moment van vertrekken steeds uit, rekten zo veel mogelijk tijd. Maar uiteindelijk was het moment daar. Het moment dat ze in de auto’s wegreden, zwaaiend en met tranen over hun wangen stromend, stond voor mij symbool voor hoe ze uit mijn leven verdwenen. Natuurlijk is het niet voorgoed, ik ben ervan overtuigd dat ik iedereen ooit terug ga zien, maar de manier waarop we met z’n allen in I-House samen een community vormden, eindigde hier.

Het was erg moeilijk tijd, aandacht en energie zo goed mogelijk te verdelen de laatste dagen. Ik was doodmoe, aangezien ik al een week lang nauwelijks geslapen had, maar die vermoeidheid kreeg mijn aandacht absoluut niet. Ik wilde zo veel mogelijk tijd doorbrengen met de mensen die er nog waren, maar moest ook mijn spullen pakken, ze verhuizen, het appartement poetsen, ervoor zorgen dat iedereen iets op mijn vlag schreef, van appartement naar appartement rennen, gewoon omdat het kan, anderen helpen waar ik kan, enz.

Vrijdagavond waren er overal feestjes, inclusief I-Walk. Uiteindelijk gingen we met een grote groep naar Blacks Beach. Wat is dat prachtig in de nacht zeg! We durfden niet in het donker de steile trappen af te gaan, maar we gingen op de rotsen zitten, uitkijkend over de oceaan.

Zaterdag was één grote chaos. De wekker stond vroeg, Janet had namelijk door haar ongunstige finals nog niks in kunnen pakken. We gingen als turbo’s door het appartement, en kregen gelukkig hulp van de ouders van Janet, die net aangekomen waren. Om de zoveel tijd namen we een pauze in het andere appartement, waar Jon met zijn ouders ook de grote chaos georganiseerd in dozen probeerde te krijgen. Alhoewel we 12 uur ’s middags het appartement uit moesten zijn, waren we om 4 uur nog niet klaar. Gelukkig konden we de sleutel al inleveren zonder onszelf buiten te sluiten, en werden de appartementen pas de dag erna gecontroleerd. De hele dag door druppelden mensen langs om afscheid te nemen. Zo onwerkelijk. Toen Janet’s appartement eindelijk leeg was, gingen Liza en ik met haar ouders naar Coronado, een eiland bij de stad San Diego. We kwamen terecht in een supermooi resort, waar de sfeer ongelofelijk anders was dan San Diego zelf. Janet’s ouders trakteerden ons op een heerlijke maaltijd. Uiteindelijk hadden Janet, Liza en ik nog een uur de tijd voor onszelf, om rond te lopen. Natuurlijk gingen we regelrecht naar het strand, vlakbij een strandtent waar een band live stond te spelen. We dansten met onze blote voeten in het zand, huilend van geluk. Zoals ik eerder al zei, Janet is mijn beste vriendin. We hebben zo ongeveer al onze tijd samen doorgebracht, zeker in de laatste twee weken. Alleen het idee haar niet meer om me heen te hebben, deed me pijn. Gelukkig hoefden we nog niet direct afscheid te nemen, maar werden we uitgenodigd nog bij haar ouders te ontbijten. Met Chris, Heather en Jon gingen we haar uitzwaaien. We maakten, zoals ieder speciaal moment met Janet, een aantal foto’s met haar polaroid camera, die alweer hilarisch uitpakten. Het was ochtend, dus iedereen was een stuk nuchterder en minder emotioneel dan de dagen ervoor. Maar op het allerlaatste moment dat ik Janet dag zei en knuffelde, barstten we dan toch samen in huilen uit.

’s Middags was het weer tijd voor iets leukers: De slagingsceremonie van Chris. Zijn appartement (het beruchte appartement waar we altijd samen kwamen), was de enige die nog bewoond was van I-House. Hij had namelijk verlenging gekregen vanwege de ceremonie. Alle kamers waren bezet met mensen die nog een nacht bleven maar hun eigen appartement uit moesten, inclusief ikzelf, en zijn vrienden die vanuit North-Cal waren gekomen om de ceremonie bij te wonen. Zijn familie kwam in het begin van de middag aan, en de kamer werd al meteen gevuld met Perzische muziek, hapjes en wodka. Het was bijzonder Chris z’n familie te ontmoeten. Hij had al vaak over ze verteld, maar dan nu eindelijk kon ik zelf met ze praten. Met Heather, Agustin en Jon, de laatste overgeblevenen, gingen we naar de ceremonie. Het enooooorme sportveld was gevuld met stellages, stoelen, een enorm podium (met live beelden en al), ballonnen, eettentjes, en heeeeeel veel mensen. Alle geslaagden stonden in hun gewaad en met hun hoedje op in een lange rij, om in een stoet van achteren naar het podium te lopen. Dit was het gedeelte waar het allemaal om draait. Toen iedereen na een hoop gejuich en gejoel van over-sentimentele familieleden op het podium was aangekomen, werden er een aantal speeches gehouden. Met veel speeches was ik het niet erg eens. Die gingen over succes, hoe je alles wat je maar wilt kunt bereiken door hard te werken. Één speech daarentegen was anders. Die ging over falen. Hoe je erop moet voorbereid zijn dat iedereen in zijn leven een oneindig aantal keer faalt, maar hoe dit falen ervoor zorgt dat er groei mogelijk is, vooruitgang. Natuurlijk werden er ook allerlei awards uitgereikt: Beste dit, beste dat. En toen begon de ceremonie zelf. De rijen studenten stonden één voor één op en vormden een rij, vanaf beide kanten van het podium. Van iedereen werd de naam door de microfoon geroepen, en werd hun reactie daarop gefilmd en geprojecteerd op de schermen. Het was hilarisch te zien hoe karakteristiek iedereen deed. Sommigen deden ontzettend hun best “cool” te zijn, sommigen deden een gekke pose, sommige (meiden) giechelden en poseerden zoals ze dat op een missverkiezing zouden doen, sommigen hadden nauwelijks gezichtsuitdrukking, sommigen waren overduidelijk bloednerveus, maar bijna iedereen had een brede, oprechte lach op hun gezicht. Ondanks dat ze de namen erg snel achter elkaar zeiden, duurde dit deel meer dan twee uur. Het was bijzonder, aangezien er voor iedereen gejoeld en gejuicht werd, steeds vanuit een andere plek. Bij iedere naam was er ergens een familie die opstond en vol overgave alles bij elkaar schreeuwde. Het leek wel een wedstrijd… Dus wij deden gezellig mee. Toen Chris omgeroepen werd, schreeuwden we met z’n allen zo hard we konden. Ik voelde me oprecht trots toen hij zijn diploma in ontvangst nam. Uiteraard volgde er na de ceremonie een uitgebreide fotosessie.

We werden uitgenodigd door Chris z’n familie te gaan uit eten in Old Town. Ik moest al mijn spullen nog inpakken, die natuurlijk alweer over het hele appartement verspreid lagen, en Jon moest nog wachten om iemand zijn sleutel te geven. Tien minuten later dan de rest vertrokken we. We raakten zo diep in gesprek dat we een aantal keer de afslag misten. En toen gebeurde het ergste wat er maar kon gebeuren: Jon’s telefoon viel uit… We hadden geen flauw idee waar we waren, of waar we moesten zijn. Mijn telefoon had geen simkaart meer, dus daar hadden we ook helemaal niks aan. We stopten bij een tankstation om de weg te vragen. We probeerden ons de naam van het restaurant te herinneren, maar wisten alleen nog dat het in Old Town was. De Google Maps van de tankstationman vertelde ons dat dat meer dan 40 minuten rijden was, terwijl we er bijna zouden moeten zijn. We snapten het niet goed, maar uiteindelijk herinnerde Jon zich de naam van het restaurant, wat inderdaad op 5 minuten rijden daarvandaan was. We kwamen aan, ons voorbereidend op de 1000 excuses die we zouden gaan maken aan Chris z’n familie. Het restaurant was… dicht! Na vijf minuten verloren op de stoep te hebben gezeten, ons afvragend wat er aan de hand was, besloten we naar McDonalds te gaan, waar ik Wi-Fi had. Hier contacteerden we de anderen, die ons vertelden dat ze in “Coyota Cafe” waren, in Old Town, en niet in “Cafe Coyota”, waar wij waren. Zij waren inmiddels bijna klaar met eten, en het restaurant zou over een dik half uur sluiten, terwijl het meer dan drie kwartier zou duren daar te komen. We vonden het ontzettend jammer dat we het gemist hadden, maar lachten ons tegelijkertijd dood om deze domme fout. We besloten maar terug te rijden en aten uiteindelijk om half 12 een burrito bij het enige fastfood restaurant dat nog open was.

Maandag tot en met vrijdag werkte ik iedere dag op het lab. Het overkoepelende project waar we onder het mom van FMP bij hebben geholpen werd deze week afgerond. Ik ging met Stephanie mee om de laatste post-assessments te doen op de laatste school. In de lunchpauze nam ze me steeds mee naar een heerlijk restaurant waar ze veel vegetarische dingen op het menu hadden. Met Stephanie kan ik uren kletsen, over van alles en nog wat. Ik kon bij haar veel kwijt over de rollercoaster waar ik de afgelopen weken doorheen gegaan ben. Zij gaf me dan als 30-jarige weer een andere kijk op de zaken, wat ik erg waardeer. Aangezien de studie werd afgesloten, en volgende week pas een nieuwe studie begint, kreeg ik de rest van de week de kans om te brainstormen over mijn eigen onderzoek, hoe ik dit wil uitbreiden of zelfs een nieuw onderzoek starten. Ik zit vol ideeën, die ik de komende week met Dr. Rhee ga bespreken. Ik kom er meer en meer achter dat dit echt mijn ding is: de literatuur in duiken, patronen proberen te ontdekken, daar een passende theorie bij zoeken en daar een onderzoeksvraag op baseren. Met heel veel plezier werk ik iedere dag van 10 tot 7, waarna ik op mijn fietsje een uur naar huis fiets. De fietstocht naar huis is niet niks, het is meer dan een uur bergop-bergaf, op allerlei soorten ondergronden. Toch doe ik ook dit met plezier, aangezien het uitzicht steeds prachtig is, en er geen tijdsdruk is.

Maandagavond verhuisde ik naar mijn host familie. Zijzelf kwamen pas laat in de avond thuis van hun vakantie naar Nederland, dus ik zag ze nog niet. Ik genoot van mijn rustige avond. Dinsdagavond ging ik met Chris uit eten, als afscheidsdiner. Dit was heel gek. Waar ik de week ervoor bij ieder afscheid in huilen uitbarstte, voelde ik bij dit afscheid geen enkele emotie. De andere omgeving en het in de werkmodus zijn maakte dat ik me niet meer kon realiseren dat ik Chris voor lange tijd niet zou zien. Gelukkig hoef ik hem ook niet te lang te missen, hij gaat namelijk volgend jaar zijn master beginnen in Londen.

Woensdag kwamen Kiko, Emily en Nazlı onverwachts terug naar San Diego vanuit Yellowstone. Ik had er niet op gerekend ze nog te zien, dus ik was superblij! We kregen het voor elkaar een mini-I-house diner te doen in een eenvoudige pizzatent, met Agustin, Josef en Jon. Het was weer ouderwets gezellig met z’n 7en. Ook nu was het afscheid eerder een vrolijke aangelegenheid dan een verdrietige. Zeker omdat ik ervan overtuigd ben dat ik ze allemaal snel weer zie. Kiko en Emily komen na hun reis nog een weekend naar LA, en Nazlı heeft al plannen naar Utrecht te komen in September!

Vrijdag ging ik met Josef en Jon naar Borona Casino, een plek ongeveer 30 minuten rijden, wat op een indianenreservaat ligt. Dit was een hele ervaring. Josef waarschuwde me al, het is een hele zielige plek. Er hangt een enorm negatieve sfeer onder de mensen, wat je niet snel op zou merken door alle lichten, de duizenden deuntjes en muziek door elkaar en omdat het zo druk is. Ik wist al dat ik niet wilde gokken, maar toen ik er was wist ik het helemaal zeker. Ik vermaakte me gelukkig toch door te kijken hoe Jon pokerde en roulette speelde, en met Josef aan de BlackJack tafel, en natuurlijk door gewoon mensen te kijken.

Het hele weekend stond in het teken van rust. In alle rust schreef ik deze blog, bij aan het komen van en met een glimlach terugkijken op de afgelopen tijd. Ik heb niet veel gedaan, maar gewoon genoten van de rust om me heen, om alle avonturen van de afgelopen maanden rustig te laten bezinken.