Adventures, adventures

Blog 20 – Adventures, adventures

Inmiddels zijn we alweer een dikke week in Canada, maar het lijkt wel al wéken! We hadden van tevoren helemaal niets gepland staan, dus iedere dag is het weer een verrassing wat ons te wachten staat, welk avontuur. Die onvoorspelbaarheid en alle nieuwe indrukken maken dat de tijd veel minder snel om lijkt te gaan dan normaal. En het is gewéldig ! In California heb ik wel al over mezelf geleerd dat ik veel avontuurlijker ben dan ik gedacht had, maar deze spontane backpacktrip door Canada bevestigt dat alleen maar. Het is een geweldig gevoel van verwachting, excitement, om niet te weten wat de dag je gaat brengen. En omdat we nergens aan vast zitten, zijn we veel flexibeler en kunnen alle kansen grijpen die op ons pad komen.

Dit begon al de eerste dag. We waren van plan een aantal dagen in Montreal door te brengen, maar na één dag, werden we door onze couchsurfing host al uitgenodigd met hem mee te rijden naar Sherbrooke city. “Ehhmm… Ok?! Waarom niet!”. Couchsurfing is overigens een website voor reizigers zoals wij. Je maakt een profiel aan, als host of als couchsurfer, of beide, en zo kun je gratis bij mensen in huis op de bank slapen. Waar we in eerste instantie dachten dat dit een handige manier is om goedkoop te reizen, komen we er langzaam maar zeker achter dat couchsurfing veel meer is dan dat. Het is een netwerk van mensen die allemaal een passie voor reizen, en avonturen hebben. In ruil voor een gratis verblijfplaats, deel je je ervaringen, je kennis, je cultuur, je gezelschap, en je avontuurlijke geest. Op de vraag: “Waarom doe je dit eigenlijk, mensen hosten?”, kregen we dan ook vaak het antwoord: “It’s just awesome to meet people from all over the world, and it gives you a chance to see you own country from a traveller perspective.” Zo hadden we het nog nooit bekeken. Alle prachtige plekken in het land waar je vandaan komt die voor het grootste gedeelte van de tijd voor lief neemt, of zelfs niet eens ziet, worden weer onder je aandacht gebracht als je toeristen over de vloer hebt die je vertellen wat voor prachtigs ze gezien hebben. De couchsurfing mindset bevalt ons enorm! We zijn zelf zeker van plan mensen te gaan hosten in Nederland. Overigens, voor de mensen die afvragen of dit wel veilig is; na iedere keer dat je ergens gecouchsurfd hebt (ja, het is een werkwoord op zich) schrijf je een referentie op het profiel van diegene, die onuitwisbaar is. Door de referenties te lezen van de personen die je requests stuurt (dit zijn er vaak tientallen), krijg je een goede indruk van wat voor persoon diegene is. Het is absoluut aan te raden!

Dus, onderweg naar Sherbrooke hadden we veel tijd met Samuel te kletsen. Hij is een zakenman met een eigen bedrijf, onwijs vindingrijk en flexibel. Hij denkt in oplossingen en zoekt uitdaging in alles wat hij doet. Naast zijn eigen bedrijf (wat goed loopt, kunnen we wel al inschatten) heeft hij een partner, een hoop vrienden die hij ook nog allemaal regelmatig ziet, gaat hij vaak uit, maakt hij drie keer per jaar een reis naar een ver land (als backpacker), sport hij veel én host iedere week couchsurfers! Ik vond hem een enorm inspirerende man die er een goed voorbeeld van geeft dat het avontuurlijke leven en het alledaagse leven best gecombineerd kunnen worden. Al kletsend vroeg Samuel ons ineens: “Do you feel like hiking?”. “Sure!”, daar hebben we altijd zin in! Hij stopte bij Orford National park, een skireservoir die in de zomer perfect geschikt is om te hiken. Hij belde een vriend op die daar in de buurt woonde, of wij daar een nachtje konden blijven slapen (binnen 5 min geregeld). Hij zou ons na een paar uur op dezelfde plek weer komen ophalen, en ons dan naar zijn vriend brengen, maar aangezien dit nog niet zeker was besloten we onze bagage mee te nemen. De enorme berg was niet geschikt om met onze backpacks te beklimmen, dus besloten we er een avontuur van te maken onze bagage te verstoppen in het (gesloten) skiresort onder aan de berg. Na een uur was er niks meer van onze bagage te zien, en begonnen we de hike. De weg de berg op was mooi, maar wel een beetje saai. Jasper, als echte scoutingkundige, bracht ons naar een bospad. Hij vertelde me een hoop over de bomen, planten en dieren die we zagen. Uit het niets kwamen we een waterval tegen, prachtig! We proefden het water, en het was absoluut lekkerder dan het water uit de kraan. Toen we uit-gehiked waren liepen we terug, waar we lunchten en waar Samuel alweer aankwam om ons op te pikken. Onderweg naar zijn vriend moest hij nog even langs een andere vriend, een biertje drinken, aangezien het zoontje die dag 2 geworden was. En zo zaten we op het gras in de middle of no-where een biertje te drinken en met drie kinderen rond hun zelfgemaakte waterglijbaan te rennen. Superrandom; gewéldig!

Daarna dropte hij ons in Sherbrooke, waar we de rest van de avond doorbrachten. We haalden tortilla’s in de supermarkt, met blikken bonen, groenten en saus, en gingen op een heuvel zitten met uitzicht op het meer. Sherbrooke schijnt een stad te zijn die de meeste reizigers (die wél een plan hebben) overslaan, maar dat is zó onterecht ! Het is echt een prachtige stad ! Doordat het zo heuvelachtig is, kun je op de hoogste plekken over de hele stad en het meer heen kijken. Er hangt een hele leuke sfeer en de straatjes zijn superschattig.

Na nog wat rondgelopen te hebben (het was inmiddels donker), liepen we weer terug langs het meer naar de plek waar we zouden worden opgehaald. Hier stuitten we op een enorme menigte, blijkbaar te wachten op een vuurwerkshow! Dit hadden we niet verwacht, maar het was echt geweldig. Ik pleit absoluut voor vuurwerkshows in Nederland met nieuwjaar, in plaats van iedereen die maar wat voor zichzelf doet. Dan pas zijn de meest geniale en gestoorde dingen te zien; de prachtigste figuren (denk aan smileys en hartjes) en alles op de beat van de muziek. Toen het afgelopen was liepen we naar het café waar we zouden worden opgehaald. Onderweg kwamen we een enorm waterbouwwerk tegen, waar Jasper zelfs over gehoord had op school (hij studeert land en watermanagement). We dronken nog wat in het café en reden toen met onze hosts (en echtpaar met een baby van 4 maanden) naar hun huis. Dit was super! Het lag aan een bos, in een klein dorpje een stuk rijden van Sherbrooke. De dag erna besloten we dan ook nog niet meteen te gaan (wat aanvankelijk de bedoeling was), maar daar in de buurt te gaan hiken, met Isael en Anne-Sophie en de baby. De hike was door het bos en langs het enorme meer. In de avond barbecueden we samen en kletsten de hele avond. Dit soort dingen vinden we veel interessanter dan sightseeing in de toeristische gedeelten van Canada! We hebben (weer) heel veel geleerd.

De dag erna gingen we met Amigo-Express naar Québec city. Dit is een website waar mensen hun vrije plaatsen in hun auto ‘verkopen’ om te carpoolen. In deze auto ontmoetten we twee meiden die beide uit Québec kwamen en ons weer van alles leerden over hun cultuur. Een van hen bood ons een lift naar het pond (van Lévis naar Québec) aan, aangezien dat een half uur lopen zou zijn (met onze zware backpacks). We werden door haar tante afgezet bij het pond. Ze zeggen dat het plaatje van Québec city vanuit Lévis de mooiste is die je kunt vinden. En dat was het! Na van het uitzicht genoten te hebben op het pond, en een hele tijd met onze backpacks door het (super toeristische) centrum van Québec city te hebben gelopen, vonden we een bus naar onze derde couchsurf-host: Daniél. Dit was een nogal vreemde, maar ontzettend gastvrije man van 50 die een hele verdieping had ingericht voor couchsurfers. Ongelofelijk, hoeveel hij over had voor mensen die hij niet kende, zonder er iets voor terug te vragen. Hij had al meer dan 600 mensen gehost! Als je de couchsurfing mentaliteit niet zou kennen, zou je je nu ernstige zorgen maken… We vroegen hem waarom hij dit deed: “My children, who are 10 and 12 years old, can speak English fluently, and know more about all different cultures in the world than most adults do!”, was één van de vele redenen die hij had. We hadden maar gevraagd voor één nacht, maar zijn uiteindelijk vier nachten gebleven. Het is heel mooi te zien dat er mensen op de wereld zijn die geven zónder iets terug te verwachten. Daar kunnen we allemaal veel van leren. Het enige wat Daniel van ons terug verwachtte was om onze ervaringen, kennis en cultuur met hem, en zijn kinderen, te delen.

De eerste avond in Québec city zijn we naar een couchsurfing bijeenkomst gegaan, wat erg gezellig was en waar we een hoop leuke mensen ontmoet hebben. De dag erna hebben we het grootste gedeelte van onze tijd doorgebracht in het Musée de la Civilisation, waar we alles (alle feiten) geleerd hebben over de geschiedenis en cultuur van Quebec. Het drong tot ons door dat de eeuwige strijd tussen de Engelsen en de Fransen eigenlijk nog steeds aan de gang is. Ook realiseerden we ons voor het eerst echt dat mensen uit Québec (de provincie) de vraag ‘waar kom je vandaan?’ altijd met ‘Québec’ zullen beantwoorden, in tegenstelling tot de rest van het land, waar iedereen gewoon ‘Canada’ zou zeggen. Een goed voorbeeld hiervan is dat toen wij vroegen of Poutine (friet met saus en knars-kaas) een typisch Canadees gerecht is, we een duidelijk antwoord kregen: “Nee, het is een typisch QUEBECS gerecht…!”. ’s Avonds aten we Poutine en escargots in een schattig restaurantje met een prachtig uitzicht, alvast voor mijn verjaardag.

Op mijn verjaardag gingen we naar de hoogste waterval van Canada… was het plan. We zouden Jasper en Stanny natuurlijk niet zijn als onze dag weer eens totaal anders verliep dan we gepland hadden! Toen we op de universiteitscampus om de weg vroegen, ontmoetten we een hele karakteristieke en vrolijke man. “Ohh, jullie zijn hier zeker voor de internationale jongleerconferentie!”. Ehhmmmm… nee, niet echt, maar Jasper heeft in zijn jeugd veel gejongleerd en zelfs les gegeven aan kinderen in het circus. Die kans moesten we dus niet laten schieten! We werden uitgenodigd met hem mee te gaan, en als hij een diabolo (Jaspers specialiteit) zou fixen, zou hij zelfs mogen meelopen in de parade! Zo gezegd, zo gedaan! En daar liep ik dan, als fotograaf, filmpjes te maken van de hele parade, met jongleurs, mensen op 1-wielers, mensen die met blokken, diabolo’s, ballen, en andere voorwerpen gooiden, mensen die balanceerden, zichzelf of andere voorwerpen, en muzikanten (waar mijn vingers stiekem erg van begonnen te jeuken…). Ik vond het geweldig hoe we weer in zoiets gestoords terecht gekomen waren, en hoe erg Jasper het naar zijn zin had. Hij is écht goed met die diabolo! Hij kent een hoop hele coole trucs! We gingen nog naar een aantal shows op een plein, en aten pizza met wijn. Het was absoluut een onvergetelijke verjaardag!

De dag erna gingen we dan toch nog naar de waterval. De waterval was erg mooi, maar weer supertoeristisch. We liepen wat rond in het gebied, hikten en fietsten uiteindelijk weer terug. Ook de dag erop gingen we met de fiets op pad. Dit keer naar het indianen reservaat Wendake van de Huron-Wendat clan. De fietstocht erheen (een dik uur) was prachtig. Jasper heeft een goed oog voor de natuur, hij wees me op allerlei dieren en planten die ik normaal gesproken niet eens gezien zou hebben. Zo wees hij ook op een hele hoop frambozenstruiken. Hier moesten we dan toch echt even stoppen. We proefden een paar frambozen, en ze waren heerlijk! We besloten er ‘even’ een paar te plukken. Al snel (of eigenlijk duurde het dus een hele tijd) kwamen we erachter dan fruit plukken aanstekelijk werkt, verslavend. Hoe vaak we niet gezegd hebben: “Nu hebben we er wel genoeg, toch? Laten we doorfietsen.”, “Ja! Ohhh maar kijk!!! Déze zijn mooi en groot zeg!”. En dan plukten we weer een kwartier door. Uiteindelijk dwongen we onszelf te stoppen, waarna we met een hele grote zak gevuld met verse frambozen naar het reservaat fietsten. Dit was interessant, maar niet super bijzonder. Op het laatste moment, toen we op het punt stonden terug te fietsen, vonden we nog een klein bordje die het begin van een hike aangaf. We besloten het te doen, en dit was geen verkeerd besluit! We kwamen een enorme waterval tegen, of eigenlijk twee op een rij, die de mooiste figuren in de stenen maakten! Het lag superafgelegen, midden in de stad, maar onzichtbaar van buitenaf doordat er veel begroeiing omheen was, maar het was mooier dan de beroemde Montmorency Falls van de dag ervoor! Dit was weer één van die verrassingen die het spontane reizen zo ontzettend de moeite waard maakt.

Aangezien het bij Daniel erg druk begon te worden (er waren 9 couchsurfers), en we vonden dat we wel genoeg gezien hadden van Quebec city, besloten we de ochtend erop te gaan liften naar Saguenay. We waren helemaal klaar voor een nieuw avontuur. En dat was het zeker! Waar we bepakt en gezakt (met onder andere schriften, boeken en spelletjes op onze telefoon om de tijd te doden) verwachtten úren te moeten zitten en wachten, stopten er al iemand voor ons op het moment dat we nét op onze eerste plek aankwamen! Ongelofelijk! Het was een meisje die ons wel 10 minuten verderop af kon zetten. De plek waar we werden afgezet was superonhandig, maar we waren in ieder geval weg bij het politiebureau, aangezien liften in Canada officieel verboden is. Híér kwamen we dan een politieauto tegen… die gelukkig meteen doorreed. Na ongeveer vijf minuten stopten een koppel met een grote truc. We konden onze backpacks in de achterbak kieperen en in de auto kruipen. Het meisje bleek degene te zijn die besloot voor ons te stoppen: “I believe everything happens for a reason. People come in your life to learn you a lesson. You’ve just got to see the signs”. Beide waren erg interessant! De man stamde van de Huron-Wendat! En zo leerden we veel waardevollere dingen over de oude indianencultuur dan we de dag ervoor in het reservaat geleerd hadden. In een wegrestaurant werden we afgezet. Hier lunchten we uitgebreid, genoten van een extra large koffie, waarna we (in de regen) weer bij de uitgang gingen staan. Weer binnen enkele minuten stopte een auto en werd er naar ons gezwaaid. Dit keer waren het twee collega’s… van een radiostation! Ze waren even oud als wij en gingen iets promoten. Alweer een hoop te leren! En zo hadden we het, in drie auto’s, vijf contacten rijker, gered: Saguenay!

Onze host hier kwam ons ophalen bij de McDonalds waar we waren afgezet. We liepen door de stad, waar hij (Jibril) ons van alles vertelde over Saguenay, en Chicoutimi, het gedeelte waar hij woonde wat vroeger een dorp was, maar nu een wijk binnen Saguenay. Hij nam ons mee naar een Marokkaanse vriend en zijn Franse vriendin (hijzelf is ook Marokkaans), waar we van alles leerden over de Marokkaanse cultuur en heeeeeerlijke Marokkaanse thee dronken. Jibril kookte verrukkelijk voor ons, op zijn kosten, “want dat wil ik graag voor jullie doen”. We hadden de hele avond lang een gesprek over geloof. Zijn kijk op geloof was erg interessant, en anders (noem het zwaar tegenstrijdig) dan wat ik in Nederland van de Islam gezien en meegekregen heb. Hij zei: “You cannot reach God without science”. Dat was er weer één om over na te denken!

Met de wijsheid van onze tweede hitchhikechauffeur in mijn hoofd, was er nog een andere leuke bijkomstigheid bij het bezoek aan Saguenay. Op de achterbank van de auto van Jibril lag er een boekje dat meteen mijn aandacht trok. Ik vroeg of ik het mocht lezen. Ik kon niet slapen voor ik het uit had, omdat het ontzettend aansloot op alles waar ik de afgelopen maanden veel over heb nagedacht, en wat mijn ontwikkeling als persoon bijna letterlijk beschreef. “I believe everything happens for a reason. You’ve just got to see the signs”. Of het nou met reden was of niet, ik ben erg blij dat dit boekje zich opeens in mijn leven voordeed. En zo hebben we vandaag een rustig dagje in Saguenay om bij te komen van alle avonturen en levenslessen van de afgelopen tijd. Het plan (ofja, plan…) is om morgen weer opgeladen klaar te zijn voor nieuwe avonturen!

Ik kan het niet laten de volgende tekst ook op mijn blog te delen. Ik vind dat het aansluit op zo ongeveer alles in het leven, inclusief (ons) avontuur. Interpreteer het maar op je eigen manier

To know the Way,
We go the Way;
We do the Way
The way we do
The things we do.
It’s all there in front of you,
But if you try too hard to see it,
You’ll only become confused.

I am me,
And you are you,
As you can see;
But when you do,
The things you can do,
You will find the Way,
And the Way will follow you.