I-House

I-house

Jullie zullen wel denken: Alwéér een blog ! Heeft Stanny soms niks te doen in San Diego? Integendeel. Het is zó leuk hier dat ik het liefst alles zou willen vastleggen. Ik vind het (nu nog?) meer dan de moeite waard tijd vrij de maken verslag te doen van alles wat ik meemaak, voor jullie, maar ook voor mezelf om later terug te lezen. En, daar komt nog bij, ik verveel me nu dood tijdens mijn vlucht naar Nederland voor de begrafenis van oma Sophie aanstaande zaterdag. Eigenlijk had ik veel moeten studeren, maar dat wil niet echt (wel een beetje, gelukkig) lukken op 4 uurtjes slaap. Ik had namelijk gisteravond mijn eerste feestje in I-house en was (alweer & nog steeds) veel te vroeg op (6 uur) door de jetlag.

Het was heel raar de campus in San Diego weer te verlaten. Ik had het noot verwacht, maar ik vind het zelfs heel erg jammer, al na één week !! Natuurlijk ben ik heel blij dat ik iedereen zo meteen weer in mijn armen kan sluiten en dankbaar dat ik nog een laatste keer afscheid mag nemen van oma, met de hele familie. Maar het is waar, je sluit zó snel vriendschappen als je met allemaal internationals (en Amerikanen) bij elkaar op de campus leeft, in een community. Misschien mag ik nog niet spreken van vriendschappen, maar ik mis de leuke, lieve en interessante mensen én het heerlijke leventje NU al.

Dus… Jullie zullen je wel afvragen: Wat is dat mysterieuze I-house nou precies? Wat moet ik me erbij voorstellen? Dat was tenminste wat ik dacht de afgelopen maanden, voor mijn vertrek. Ik wist dat er zo’n 400 studenten woonden, dus ik stelde me een flatgebouw voor met verschillende gangen op verschillende verdiepingen. Ik wist dat eten inclusief was, dus ik stelde me voor dat er ergens in I-house een grote eetzaal was (zoals je dat in Amerikaanse series ziet die zich in High Schools afspelen) waar iedereen samen kwam om te eten om bepaalde tijden.

Zo is het dus níét. “I-House” is eigenlijk “I-Walk”: een lange straat van ik gok (maar pin me er niet op vast, ik ben geen held ik gokken) 200 meter, waar rechts en links appartementen aan liggen. Er liggen 4x2 gebouwen aan I-walk, vier naast elkaar, waarvan twee delen aan beide kanten van de weg liggen, met een brug over I-Walk die ze aan elkaar verbindt. Het eerste gebouw heet Asante, het tweede gebouw Cuzco, het derde Kathmandu (daar zit ik) en het vierde Geneva. Zoals ik al zei bestaan alle gebouwen uit twee delen en uit verschillende appartementen. In ieder (of in ieder geval de meeste) appartement(en) wonen er vier studenten, waarvan twee Amerikaan zijn en twee internationals. Iedereen heeft een klein kamertje (ongeveer 10 vierkante meter) en een (kleine) douche, toilet, wasbak (in de gang), berghok, woonkamer en keuken (in de woonkamer) worden gedeeld met z’n vieren.

Ik ken mijn huisgenoten nog niet zo goed, maar weet al dat het alle drie schatten zijn. Één meisje uit San Diego, Katharina, heb ik 2x heel kort gesproken, maar ik heb van anderen (Sandra) gehoord dat het een hele leuke, gezellig meid is. Het andere meisje uit San Diego, Sam, is heel sportief, een beetje verlegen, maar heel gezellig ! Ik hoorde vooraf verhalen dat ze vooral op haar kamer zit en niet echt met activiteiten meedoet, maar de eerste keer dat ik haar sprak zei ze meteen dat ze zich voor had genomen hier verandering in te brengen. Ze wil ook (actiever) onderdeel van de I-House community worden, iets waar ik haar beloofd heb bij te gaan helpen. Ik heb haar al een keer uitgenodigd mee te gaan naar een activiteit, iets wat ze erg waardeerde. Met Sam heb ik al uren op de bank zitten kletsen over van alles, o.a. de verschillen tussen Amerikanen en Nederlanders, heel interessant. De vierde huisgenoot, Youjin Kim (ik spreek het nog steeds verkeerd uit…), is een meisje uit Zuid-Korea. Zij is (nog?) erg verlegen. Ze kwam in de eerste week al met een heel lief cadeautje aanzetten. Een Koreaanse boekenlegger, inclusief uitleg van alle symbolische betekenissen ervan uit hun cultuur. Zó lief!

Verder hebben we met een (groot) aantal nieuwe I-House internationals een whatsappgroep, waarin regelmatig gespamd wordt. Iemand oppert een idee: “Hey guys, I think I’m going to the swimmingpool at 11am. Who’s joining me?”, waarop er meteen vijf reacties komen. Zo gaat het de hele dag, altijd iets te doen. Zo ongeveer de hele wereld is vertegenwoordigd. Om even een paar landen te noemen: de VS (verschillende staten), Mexico, Chili, Spanje, Italië, Turkije, de UK, China, India, Zuid-Korea, Australië, Nieuw-Zeeland, Zuid-Afrika, enz. Dit vind ik denk ik het mooiste van mijn eerste week. De inside-stories die je krijgt over hoe het nou écht is in een bepaald land, en hoe dit verschilt van wat de media ervan weergeeft. Ik leer over de gebruiken in een cultuur, de politiek, de verhoudingen tussen bevolkingsgroepen binnen het land en over persoonlijke ervaringen hiermee. Gesprekken hierover duren uren, want ik vind het ontzettend interessant! Ik denk dat ik hiervan méér ga leren dan uit de studieboeken van de vakken die ik volg !

Over het eten, wat bij de huur van I-House is inbegrepen, is ook nogal het één en ander uit te leggen. In plaats van een eetzaal, waar iedereen krijgt wat de pot schaft, zoals ik het me had voorgesteld, hebben we een schoolpas gekregen met zogenoemde “Dining Dollars”. In twee semester heb ik $1600 te besteden aan voedsel op de campus. Ik kan mijn Dining Dollars uitgeven in (ik dacht) zeven Dining Halls, met allemaal een eigen keuken. De opstelling van zo’n Dining Hall is te vergelijken met bijvoorbeeld La Place. Je pakt een dienblad en vult deze met bordjes, bakjes en glazen (al is alles van plastic), met soepen, salades, warme gerechten, ijs, fruit, drinken, etc. Bij de enige Dining Hall waar ik tot nu toe geweest ben, die om de hoek bij I-House bestond het warme-maaltijden-gedeelte uit hamburgers (surprise, surprise…) en pizza. Het schijnt (gelukkig) dat er ook Dining Halls zijn met Aziatisch en Mexicaans eten. Dat ga ik nog ontdekken! De Dining Halls liggen verspreid over heel de campus, evenals The Market, die verschillende vestigingen heeft. In deze ‘supermarkt’ kun je ook je Dining Dollars uitgeven. Níét te betalen alleen, daar… Ik begin langzaam te begrijpen waarom alle Amerikanen 3x per dag gaan uit eten! Wij gaan met groepjes vaak boodschappen doen buiten de campus, bij Trader Joe’s, wat wél te betalen is. Dan halen we dingen als brood, beleg, yoghurt en (ja mam, sorry!) drank. Wat ik wél van mijn Dining Dollars gekocht heb in The Market, is een koffiezetapparaat. Een grote uitgave, maar dat wat het 100% waard. De dag begint nou eenmaal een stuk beter met een kop koffie! De afkickverschijnselen lokten me naar The Market om er een te halen.

Een toaster, magnetron (of course), oven, waterkoker, rijststomer en juicer waren wél in de keuken aanwezig. Die toaster is trouwens zeker geen overbodige luxe in Amerika. Het brood daar is namelijk anders écht níééét te eten! De toaster maakt het eetbaar, waardoor ik toch nog (enigszins) vast kan houden aan mijn Nederlandse eetgewoonten en me (nog?) niet hoef over te geven aan het ‘American Pancakes’-ontbijt. Verder is het appartementje vrij sober. Er is geen TV of andere luxe, slechts een bank en bijzettafeltje en een klein werk/eet-tafeltje met stoelen in de woonkamer, en een bed en bureau in de studentenkamer. That’s it. Eenvoudig, maar prima. GTST kan ik gelukkig gewoon op mijn laptop (terug)kijken!!!

Ik heb het eerste feestje in I-House al meegemaakt, iets wat erg moeilijk was door de jetlag (de eerste dagen viel ik om 9 uur letterlijk om van slaap). De feestjes zijn gewéldig. Natuurlijk met de Red Cups, iets typisch Amerikaans en daarom erg leuk ! Er is muziek, maar die staat niet eens echt hard. Het appartement staat propvol met mensen, die allemaal met elkaar in gesprek zijn, of dansen. De feestjes beginnen vroeg, omdat ze om 11 of 2 uur (afhankelijk van de dag) afgelopen moeten zijn. Anders komen er problemen met de politie. Dat heb ik al meegemaakt! Geweldig, om te zien hoe in 5 seconde tijd van een overvolle woonkamer de meeste mensen in de rest van het appartement verdwijnen, de muziek uit gaat, en alleen nog maar onschuldig kijkende 21-jarigen overblijven. De politie bleef om het appartement hangen, tot ze iedereen naar huis hadden zien gaan. Natuurlijk ging niet iedereen naar zijn éígen appartement, maar groepen gingen nog met elkaar chillen. Het was een mooie avond!

Ik ga vast nog heel veel meemaken in I-House, en er nog veel over schrijven, maar nu hebben jullie ten minste een beeld van hoe het er ongeveer uit ziet. Dit keer met wat foto’s !

p.s. ik schreef deze blog op de heenreis naar huis, maar heb hem op de terugreis pas af kunnen maken. Op de terugreis heb ik ook nog een andere blog geschreven, over het emotionele weekend in Limburg. Deze zal vlak hierna erop worden gezet.