Hoofdstuk 3
Door: Stanny
Blijf op de hoogte en volg Stanny
16 Juli 2015 | Curaçao, Curaçao
Hoofdstuk 3
Als tussenstation van mijn leventje in California (CA hoofdstuk 1 voor de I-House tijd en CA hoofdstuk 2 voor de tijd in Del Mar) en mijn grote backpack-avontuur in Canada (CA hoofdstuk 4), was er nog één bestemming die ook onder de naam ‘CA’ van mijn blog door kon… Curaçao (CA hoofdstuk 3)! En laat dat nou net de plek zijn waar Jeanine, mijn beste vriendinnetje, een half jaar stage gelopen heeft! Voor vijf dagen (voor haar ook de laatste vijf dagen op het eiland) bezocht ik haar.
Omdat Curaçao niet de meest voor de hand liggende bestemming is voor mensen die vanuit San Diego reizen, vloog ik in 3 vliegtuigen voor ik in Willemstad aan kwam. De eerste cultuurshock was voor mij op de gate in Miami. Ik hoorde … NEDERLANDS ! Dit klinkt voor jullie misschien heel raar, maar ik had al een half jaar lang geen enkele toevallige onbekende voorbijganger Nederlands horen praten. Na meer dan een half jaar bijna alleen maar Engels te hebben gesproken, en daardoor te denken en léven in het Engels (ik betrap mezelf erop dat ik mijn To-Do lijstjes en notities nu in het Engels opschrijf…), was het voor mij echt een shock weer eens Nederlands om me heen te horen. Ik kreeg een heel gek gevoel, ik kan het niet zo goed beschrijven. De Stanny die zichzelf ontwikkeld en ontplooid heeft in Amerika is meer een international dan een Nederlander… Op de een of andere manier maakte het –onverwachts- horen van Nederlands de ‘oude’ Nederlandse Stanny weer in me wakker.
Toen ik in Curaçao aankwam, werd ik al door Jeanine en twee van haar vriendinnen (Tara en Arlena) opgewacht. Het was ontzettend gek Jeanine weer ‘in het echt’ te zien. Zoals Jeanine het beschreef, was het net alsof ik een film aan het kijken was, in plaats van dat ik écht in Curacao was, met Jeanine. Ondanks dat alle Nederlandse spontaniteit en nuchterheid om me heen echt weer even gek voor me was, wende het natuurlijk al snel. Mijn gevoel werd bevestigd: het zal nog een hele uitdaging worden om alles wat ik geleerd heb in zo’n andere omgeving, met andere mensen, andere indrukken en een heel ander soort leven, toe te passen in mijn ‘oude’ leven, met mijn ‘oude’ gewoontes en mensen die me kennen als de ‘oude’ ik. Toch heb ik daar ook wel weer heel veel zin in. Ik genoot dan ook al snel weer van alle heerlijk Nederlandse dingen. Ten eerste natuurlijk weer lekker bijkletsen met mijn beste vriendinnetje, die me beter kent dan wie dan ook op deze aardbol. Toen was de bruine boterham met AH-hagelslag aan de beurt. Njommmm, wat had ik die gemist zeg ! Ook de heerlijke Nederlandse club-avonden, waar ik weer gewoon voor mezelf legaal een drankje kon bestellen, waar iedereen om me heen weer dezelfde Nederlandse dans-moves heeft als ik, en waar Nederlandse muziek gedraaid werd, had ik erg gemist.
Tja, Curaçao is net Nederland, maar nét niet helemaal. Voor mij waren deze vijf dagen een perfecte mix tussen Nederlands en internationaal, aangezien ik niet alleen veel Nederlanders, maar ook veel Antillianen (en Amerikanen) heb mogen ontmoeten. Jeanine, Tara en Arlena hadden namelijk net een week vrijwilligerswerk gedaan (een beetje vergelijkbaar met kindervakantiewerk) met een hoop Antilliaanse kindertjes. Zaterdag en zondag was daar nog een soort afsluiting van, en ik had de eer daarbij te zijn. Ik vond het echt superinteressant ook nog wat cultuur van de Antillen mee te pakken, en heb hierdoor weer een hoop geleerd. Alle mensen waren super lief en gastvrij. We werden dan ook allemaal van harte uitgenodigd te gaan lunchen bij de vrouw die de week georganiseerd had. Drie culturen kwamen bij elkaar (Antilliaans, Nederlands en Amerikaans), en er werden (in het Engels; was ik even blij!) weer veel inzichten gedeeld. Ik leerde over hun geloof; waarin ze geloofden en waarom. Ook was er een schrijfster aanwezig die vertelde over haar boeken en ons zelfs een (gesigneerd) exemplaar cadeau deed. Persoonlijk vond ik dit alles interessanter, leuker en waardevoller dan sightseeing, de stranden en de winkeltjes op Curaçao (wat natuurlijk ook erg leuk was!).
Met z’n vijven (Jeanine, Arlena, Tara, Andy, en ik) reden we vijf dagen rond over het eiland. Dit rijden was op zich al een hele belevenis, aangezien in Curaçao toch net iets anders tegen verkeersregeltjes aangekeken wordt dan in Nederland of de VS… Ze lieten me alle mooie stranden, leuke feestjes, mooie uitzichten, en Willemstad zien, en voorzagen me van alle ins en outs. Het was erg gezellig een Antilliaan bij ons te hebben (Andy). Het was interessant (en soms errug grappig) te horen hoe hij tegen dingen aan kijkt, en het was super zijn Antilliaanse vrolijkheid om ons heen te hebben. Ook was het erg leuk Jeanine te horen praten over Curaçao en te merken dat het echt als thuis voor haar is na een half jaar stage, net zoals San Diego als een thuis voor mij is.
Een van de hoogtepunten was absoluut om ’s avonds met Tara en Jeanine op de pondjesbrug in Willemstad te zitten, uitkijkend over het water en de in kleurtjes verlichte huisjes. We kletsten urenlang, zelfs terwijl de brug open en weer dicht ging. Genieten !
Ik vond het een mooi idee dat iedereen thuis straks aan de buitenkant kan zien dat ik veranderd ben, dat ik nog steeds de ‘oude’ Stanny ben, maar met een nieuwe touch. Daarom wilde ik graag (als symbool voor de verandering die ik als persoon heb doorgemaakt) mijn haar helemaal kort laten knippen in mijn tussenstop in Curaçao, ‘hoofdstuk 3’, waarin international en Nederlandse Stanny weer verenigd werden. Toen ik me de hele dag erop verheugd had dat al die dode punten er éíndelijk af zouden gaan, belde de kapster (die bij Jeanine thuis zou komen knippen) op het laatste moment af en verzette de afspraak twee dagen. Ik baalde hier zo ontzettend van, dat ik er direct mee akkoord ging toen Jeanine aanbood alvast een beginnetje te maken. De kapper zou toch later komen, er zou toch een enorm stuk vanaf gaan (het was inmiddels echt heeeeeel erg lang geworden), en als het zou mislukken zou ik gewoon twee dagen een staart kunnen dragen. En zo knipte Jeanine, met een keukenschaar, de puntjes van mijn haar. En nog recht ook !! Vol bewondering en trots bekeken we na dit hilarische moment het resultaat. Het was zeker een goede deal om haar te helpen met opruimen en koffer inpakken in ruil voor deze knipbeurt! Twee dagen later kwam de kapper, die het nog een stuk korter knipte. Het nieuwe kapsel is zeker even wennen, maar ik ben er blij mee!
Helaas vlógen (zoals verwacht) de vijf dagen om. Ik zit nu alweer in het vliegtuig naar Montréal. Hier eindigt hoofdstuk 3 dan ook al. Met mijn backpack (gecomprimeerd tot handbagageformaat), met matje en slaapzak erop gebonden, een zwarte JanSport rugzak en een klein tasje met belangrijke spullen, allemaal als handbagage, ben ik alweer helemaal klaar voor het vierde, en laatste, hoofdstuk van dit CA-avontuur.
Als tussenstation van mijn leventje in California (CA hoofdstuk 1 voor de I-House tijd en CA hoofdstuk 2 voor de tijd in Del Mar) en mijn grote backpack-avontuur in Canada (CA hoofdstuk 4), was er nog één bestemming die ook onder de naam ‘CA’ van mijn blog door kon… Curaçao (CA hoofdstuk 3)! En laat dat nou net de plek zijn waar Jeanine, mijn beste vriendinnetje, een half jaar stage gelopen heeft! Voor vijf dagen (voor haar ook de laatste vijf dagen op het eiland) bezocht ik haar.
Omdat Curaçao niet de meest voor de hand liggende bestemming is voor mensen die vanuit San Diego reizen, vloog ik in 3 vliegtuigen voor ik in Willemstad aan kwam. De eerste cultuurshock was voor mij op de gate in Miami. Ik hoorde … NEDERLANDS ! Dit klinkt voor jullie misschien heel raar, maar ik had al een half jaar lang geen enkele toevallige onbekende voorbijganger Nederlands horen praten. Na meer dan een half jaar bijna alleen maar Engels te hebben gesproken, en daardoor te denken en léven in het Engels (ik betrap mezelf erop dat ik mijn To-Do lijstjes en notities nu in het Engels opschrijf…), was het voor mij echt een shock weer eens Nederlands om me heen te horen. Ik kreeg een heel gek gevoel, ik kan het niet zo goed beschrijven. De Stanny die zichzelf ontwikkeld en ontplooid heeft in Amerika is meer een international dan een Nederlander… Op de een of andere manier maakte het –onverwachts- horen van Nederlands de ‘oude’ Nederlandse Stanny weer in me wakker.
Toen ik in Curaçao aankwam, werd ik al door Jeanine en twee van haar vriendinnen (Tara en Arlena) opgewacht. Het was ontzettend gek Jeanine weer ‘in het echt’ te zien. Zoals Jeanine het beschreef, was het net alsof ik een film aan het kijken was, in plaats van dat ik écht in Curacao was, met Jeanine. Ondanks dat alle Nederlandse spontaniteit en nuchterheid om me heen echt weer even gek voor me was, wende het natuurlijk al snel. Mijn gevoel werd bevestigd: het zal nog een hele uitdaging worden om alles wat ik geleerd heb in zo’n andere omgeving, met andere mensen, andere indrukken en een heel ander soort leven, toe te passen in mijn ‘oude’ leven, met mijn ‘oude’ gewoontes en mensen die me kennen als de ‘oude’ ik. Toch heb ik daar ook wel weer heel veel zin in. Ik genoot dan ook al snel weer van alle heerlijk Nederlandse dingen. Ten eerste natuurlijk weer lekker bijkletsen met mijn beste vriendinnetje, die me beter kent dan wie dan ook op deze aardbol. Toen was de bruine boterham met AH-hagelslag aan de beurt. Njommmm, wat had ik die gemist zeg ! Ook de heerlijke Nederlandse club-avonden, waar ik weer gewoon voor mezelf legaal een drankje kon bestellen, waar iedereen om me heen weer dezelfde Nederlandse dans-moves heeft als ik, en waar Nederlandse muziek gedraaid werd, had ik erg gemist.
Tja, Curaçao is net Nederland, maar nét niet helemaal. Voor mij waren deze vijf dagen een perfecte mix tussen Nederlands en internationaal, aangezien ik niet alleen veel Nederlanders, maar ook veel Antillianen (en Amerikanen) heb mogen ontmoeten. Jeanine, Tara en Arlena hadden namelijk net een week vrijwilligerswerk gedaan (een beetje vergelijkbaar met kindervakantiewerk) met een hoop Antilliaanse kindertjes. Zaterdag en zondag was daar nog een soort afsluiting van, en ik had de eer daarbij te zijn. Ik vond het echt superinteressant ook nog wat cultuur van de Antillen mee te pakken, en heb hierdoor weer een hoop geleerd. Alle mensen waren super lief en gastvrij. We werden dan ook allemaal van harte uitgenodigd te gaan lunchen bij de vrouw die de week georganiseerd had. Drie culturen kwamen bij elkaar (Antilliaans, Nederlands en Amerikaans), en er werden (in het Engels; was ik even blij!) weer veel inzichten gedeeld. Ik leerde over hun geloof; waarin ze geloofden en waarom. Ook was er een schrijfster aanwezig die vertelde over haar boeken en ons zelfs een (gesigneerd) exemplaar cadeau deed. Persoonlijk vond ik dit alles interessanter, leuker en waardevoller dan sightseeing, de stranden en de winkeltjes op Curaçao (wat natuurlijk ook erg leuk was!).
Met z’n vijven (Jeanine, Arlena, Tara, Andy, en ik) reden we vijf dagen rond over het eiland. Dit rijden was op zich al een hele belevenis, aangezien in Curaçao toch net iets anders tegen verkeersregeltjes aangekeken wordt dan in Nederland of de VS… Ze lieten me alle mooie stranden, leuke feestjes, mooie uitzichten, en Willemstad zien, en voorzagen me van alle ins en outs. Het was erg gezellig een Antilliaan bij ons te hebben (Andy). Het was interessant (en soms errug grappig) te horen hoe hij tegen dingen aan kijkt, en het was super zijn Antilliaanse vrolijkheid om ons heen te hebben. Ook was het erg leuk Jeanine te horen praten over Curaçao en te merken dat het echt als thuis voor haar is na een half jaar stage, net zoals San Diego als een thuis voor mij is.
Een van de hoogtepunten was absoluut om ’s avonds met Tara en Jeanine op de pondjesbrug in Willemstad te zitten, uitkijkend over het water en de in kleurtjes verlichte huisjes. We kletsten urenlang, zelfs terwijl de brug open en weer dicht ging. Genieten !
Ik vond het een mooi idee dat iedereen thuis straks aan de buitenkant kan zien dat ik veranderd ben, dat ik nog steeds de ‘oude’ Stanny ben, maar met een nieuwe touch. Daarom wilde ik graag (als symbool voor de verandering die ik als persoon heb doorgemaakt) mijn haar helemaal kort laten knippen in mijn tussenstop in Curaçao, ‘hoofdstuk 3’, waarin international en Nederlandse Stanny weer verenigd werden. Toen ik me de hele dag erop verheugd had dat al die dode punten er éíndelijk af zouden gaan, belde de kapster (die bij Jeanine thuis zou komen knippen) op het laatste moment af en verzette de afspraak twee dagen. Ik baalde hier zo ontzettend van, dat ik er direct mee akkoord ging toen Jeanine aanbood alvast een beginnetje te maken. De kapper zou toch later komen, er zou toch een enorm stuk vanaf gaan (het was inmiddels echt heeeeeel erg lang geworden), en als het zou mislukken zou ik gewoon twee dagen een staart kunnen dragen. En zo knipte Jeanine, met een keukenschaar, de puntjes van mijn haar. En nog recht ook !! Vol bewondering en trots bekeken we na dit hilarische moment het resultaat. Het was zeker een goede deal om haar te helpen met opruimen en koffer inpakken in ruil voor deze knipbeurt! Twee dagen later kwam de kapper, die het nog een stuk korter knipte. Het nieuwe kapsel is zeker even wennen, maar ik ben er blij mee!
Helaas vlógen (zoals verwacht) de vijf dagen om. Ik zit nu alweer in het vliegtuig naar Montréal. Hier eindigt hoofdstuk 3 dan ook al. Met mijn backpack (gecomprimeerd tot handbagageformaat), met matje en slaapzak erop gebonden, een zwarte JanSport rugzak en een klein tasje met belangrijke spullen, allemaal als handbagage, ben ik alweer helemaal klaar voor het vierde, en laatste, hoofdstuk van dit CA-avontuur.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
