“Squashed Banana” weekend
Door: Stanny
Blijf op de hoogte en volg Stanny
27 Januari 2015 | Verenigde Staten, Sequoia
“Squashed Banana” weekend
Al hoestend en kuchend schrijf ik deze zesde blog. Er is alweer een hele hoop gebeurd sinds de vorige blog, dus wees gewaarschuwd ! Ik moet eerlijk bekennen dat ik ver in m’n geheugen moet zoeken om me te herinneren wat ik de rest van de week precies gedaan heb. Het is zo veel… Ik gebruik onze groeps-whatsapp als geheugensteun, maar zelfs dan kost het me 5 minuten terug te scrollen, dus dat maakt het niet bepaald efficiënter.
Oja ! Dinsdagochtend begon geweldig (niet dus…). Ik was maandagavond pas om 2 uur gaan slapen, omdat ik per se mijn blog wilde afmaken (wat achteraf dus slim was, omdat het toen nog vers in m’n geheugen zat, wat nu meer een probleem is…). Om die reden was ik niet erg blij met de wekker om 7uur. We moesten namelijk de auto’s terugbrengen naar het huurbedrijf. Hier hadden we de hele dag de tijd voor, maar vanaf 7:30 was het parkeren op de campus betaald, wat erg duur is. We wilden dus vóór die tijd de auto’s van de parkeerplaats hebben. Mooi op tijd waren Jason en ik om 7:25 met wallen tot op onze knieën bij onze auto’s. Dachten we… We liepen de parkeercontroleur, die ons boetes uit aan het geven was, letterlijk tegen het lijf. $130 boete voor beide auto’s. Tegenvallerrrrrrrr… We hadden niet bepaald onze geluksdag die dag. Ook bij het autoverhuurbedrijf en op de weg naar huis ging er van alles mis. Ook de rest van de dag gingen er herhaaldelijk dingen niet zoals gepland. Maar toch, de herinnering aan het mooie weekend maakte alles goed.
Dinsdagavond gingen we met een groep van 20 man (mix van ‘oude’ en ‘nieuwe’ mensen van I-house: fulltime en exchange students) eten bij Bistro, de enige Dining Hall op de campus waar het eten geserveerd wordt. Het eten is heel luxe en relatief goedkoop. Ik bestelde -voor het eerst in m’n leven- (vegetarische) sushi. Ik heb het opgegeten… maar vond het niet bepaald denderend. Maar goed. Heb ik dat ook weer eens geprobeerd. En de avond was toch supergeslaagd door het gezelschap. Na het eten verzamelden we in Nazlı’s appartement met alle mensen van ‘onze’ groep om onze plannen voor het volgende weekend te bespreken. Na (wederom) een hoop discussie over de opties Grand Canyon, Downtown San Diego en Mexico, kwam iemand met het random idee om naar Malibu te gaan. Aangezien Malibu mijn lievelingsdrankje is (hè Jeanine;) en aangezien anderen enthousiast werden van het idee te chillen en zwemmen, werd er gelijk door iedereen mee ingestemd. De volgende dag kwam er dan weer een geheel nieuwe discussie (via whatsapp) waar iedereen het ook gelijk mee eens was: Niemand wilde écht naar Malibu… Het was gewoon een random idee en leek de avond ervoor een goede optie om van de discussie af te zijn. We besloten opnieuw af te spreken die avond om onze échte plannen te maken.
Woensdagochtend was er weer een meeting voor het FMP, waarin ik het assessment dat ik ga toepassen op een basisschool in San Diego, geoefend heb. Dit was erg leuk en leerzaam. Nogmaals, ik zal (hopelijk zeer binnenkort) in een aparte blog meer uitweiden over dit programma en wat ik allemaal ga doen.
’s Middags had ik met Jake (Amerikaanse jongen) afgesproken om te lunchen en mijn plannen te bespreken. Hij is namelijk iemand die er veel tijd en energie in stopt om op een informele manier (dus buiten de officiële programma’s van I-House) mensen van I-House bij elkaar te brengen door evenementen te organiseren. En ik had(/heb) het plan om een echte Kensington-avond (!!!) te organiseren in I-House, om deze Nederlandse band (met internationale potentie) te introduceren bij studenten over de hele wereld. Helaas had Jake er andere ideeën bij dan ik. Hij wilde het namelijk klein houden, alleen voor mensen die echt geïnteresseerd zijn in muziek van over de hele wereld. We zullen zien wat (en wanneer) het uiteindelijk zal worden.
Om even te bewijzen dat ik niks veranderd ben, zal ik ook een klein (zeer beschamend) detail vertellen van toen ik van het lunchen met Jake naar de les liep… Ik liep met fruit in mijn ene hand, mijn telefoon in de andere (met Google Maps, of course), haastend naar de les, tot ik van het ene op het andere moment opeens languit op de grond lag… Oja. Slechte eigenschappen, zoals lompheid, veranderen niet als je van omgeving verandert… Gelukkig werk ik in de les die ik had (Psychology of Consciousness) samen met een hele aardige jongen, die ik mijn gênante verhaal kon opbiechten en met wie ik er samen om kon lachen. Dat hielp.
’s Avonds gingen we met z’n vijven (Justine, Juan, Hayden, Dan en ik) op zoek naar de veganistische Dining Hall op de campus. Na een half uur zoeken, kwamen we erachter dat we totaal de verkeerde kant op gelopen waren, waarna we besloten terug naar de Mexicaan op de hoek (bij I-House) te gaan, een wrap te bestellen en die in mijn appartement op te eten. Ik had helemaal niet door dat de wandeling zo lang was, omdat ik een goed gesprek had met Juan, die me alles vertelde over de Chileense keuken. Na het eten kwamen meer mensen (ongeveer 10) naar mijn appartement om opnieuw te bespreken wat we in het weekend gingen doen. We bespraken dit keer de realistische opties, en we werden het snel eens dat we naar Sequoia National Park wilden gaan, een plek die zeer hoog staat aangeschreven tussen de dingen die je gezien móét hebben als je naar Californië gaat. Sequoia is een bos waarin de grootste bomen ter wereld staan. Zoals wikipedia het beschrijft (ik kan het niet beter):
“Sequoia National Park is een nationaal park in het zuidelijke deel van de Sierra Nevada in Californië. Het is opgericht in 1890, als tweede nationale park in de Verenigde Staten, na Yellowstone National Park. Het park grenst aan de noordzijde aan Kings Canyon National Park, en wordt door de National Park Service als geheel beheerd. In het park ligt Mount Whitney, die met 4417 meter de hoogste berg is van de 48 aan elkaar grenzende staten van de Verenigde Staten.
Giant forest: Het park dankt zijn naam aan de mammoetbomen of sequoia's die er groeien. Ook de boom met het grootste volume ter wereld staat er: de General Sherman Tree. In 2002 is het volume geschat op 1.486 m³. De boom zou 2200 jaar oud zijn en is 84 m hoog. Naast deze boom staan nog vier van de tien grootste bomen ter wereld in het Giant Forest (reuzenbos).”
Donderdagmiddag had ik mijn eerste tentamen. Op weg naar mijn tentamen liep ik Yago (Spaanse jongen, die al drie jaar in San Diego studeert) tegen het lijf. Hij zei: “Hé, ik hoorde dat jullie naar Malibu gaan, leuk zeg!”. Ik: “Euhhh, nee, inmiddels is het Sequoia”. Hij: “Waattttt, daar ben ik ook nog nooit geweest!”. Ik: “Ga mee dan!”. Hij: “Okay!!”. En zo waren de twee auto’s die we gingen huren gevuld.
Iedereen in Nederland kent me als een vlijtige, hardwerkende en ambitieuze studente, die niet tevreden is met een 6, maar (ik zal niet liegen…..) hier heeft mijn motivatie veel te studeren een (onverwachte) wending gemaakt. Ik heb mijn boek voor het vak namelijk nog steeds niet gekocht. Het enige wat ik voorbereid had voor het tentamen was dat ik even vlug de hoorcollegeslides had doorgenomen. Mijn strategie is namelijk het minimale voor te bereiden voor de eerste tentamens van alle vakken (het zijn er toch 4 per vak;), om vervolgens te kijken wat voor cijfer ik daarmee kan halen, om aan de hand daarvan mijn strategie voor de volgende tentamens te bepalen. Als mijn resultaat tegenvalt (ik ben nog steeds niet tevreden met een 6), zal ik de volgende tentamens een stuk harder leren. Best slim, toch ;)!! En het tentamen viel 100% mee. Alle vragen over de colleges kon ik me nog herinneren en alle vragen die uitsluitend over het boek gingen kon ik beantwoorden met mijn voorkennis psychologie. Ik zal het jullie laten weten als ik mijn cijfer binnen heb.
Na het tentamen ging ik naar het lab waar ik het FMP doe, waar ik een heel saai taakje moest doen, namelijk het controleren van ingevoerde data. Toch vond ik het helemaal prima om te doen, aangezien ik me niet zo lekker voelde en blij was niet te hoeven nadenken, en ik toch wel enige trots voelde dat ik werkelijk wat bijdroeg aan een écht onderzoek !! Donderdagavond ging ik wat eten met Justine. Ik voelde me met de minuut beroerder, en was blij toen ik om 8 uur in bed lag.
Vrijdagochtend voelde ik me nog steeds slecht, zelfs na 13 uur slaap, en ik twijfelde sterk of ik wel naar het weekend moest gaan. Ik wilde heel, heel graag, maar het was eigenlijk niet verstandig. Ik besloot naar de les en een afspraak (met Dr. Rhee, de onderzoekster waar ik voor werk binnen het FMP) te gaan, om daarná te besluiten of ik mee zou gaan of niet. Ik voelde me redelijk oké, dus ik besloot, létterlijk last-minute, om 4 uur, dat ik mee zou gaan. Toen kwam ik erachter dat de rest van onze auto (de andere auto met 5 mensen was al 5 uur ’s morgens vertrokken) eigenlijk niet meer wilde gaan. IK (notabene de persoon die het langst getwijfeld had mee te gaan) overtuigde iedereen dat we toch moesten gaan. Dus daar gingen we, Jason, Yago en ik, naar het autoverhuurbedrijf. Er ging van alles mis met betalen, dus het was 5 uur voor we met de auto naar I-House konden gaan om de rest op te pikken. Het bleek een 6-persoons auto, dus Yago fixte last minute nog een vriend die spontaan besloot mee te gaan, Eduardo (jongen, geboren in Venezuala maar getogen in Californië). Het autoverhuurbedrijf had de auto helemaal opgehemeld (ook wel terecht, het was een mooie auto voor een hele goede prijs), omdat het een 6-persoons auto was, zeer geschikt voor road trips, dus we waren enigszins (hoe zullen we het noemen…) verbaasd, toen we erachter kwamen dat er letterlijk géén achterbak was om spullen in kwijt te kunnen. We zagen het maar als een uitdaging al onze bagage in alle hoeken en gaten van de auto, op onze schoot, onder onze voeten, achter ons hoofd, tussen ons in, etc. te stoppen, wat eigenlijk wel heel leuk was om te doen. En daar gingen we dan, het was inmiddels 6 uur, op weg naar Sequoia.
Ondanks dat we dit keer met z’n drieën verzekerd konden rijden in de auto, reed ik het grootste gedeelte (ongeveer 4-5 uur), omdat ik daarom stond te springen (letterlijk). Ik vind het echt geweldig te rijden door alle prachtige landschappen, met alle gezelligheid “bij mij” in de auto. We leerden elkaar in deze paar uur een stuk beter kennen. Yago, Jason en Ivy kende ik al beter, door feestjes en het weekend ervoor, maar Eduardo had ik nog nooit ontmoet en Janet (meisje uit Australië) had ik twee keer maar kort gesproken. We stopten bij Wallmart (wellicht bekend van TV), om hout en marshmallows te halen voor een kampvuur, én kettingen voor om de banden, die we verplicht moesten hebben in het gebied van Sequoia, just in case. Daarna gingen we eten bij In-‘n-Out, een Mc Donalds achtige fastfood keten waar mensen uit Californië (om de een of andere reden…) erg trots op zijn. Het is er inderdaad supergoedkoop, maar het enige wat er te krijgen is (ik weet de menukaart nog uit mijn hoofd): hamburger, dubbele hamburger, cheeseburger & friet. That’s all. Ik vroeg of er iets was voor vegetariërs. “Ja hoor, we hebben vegetarische burgers.” Wouw, dacht ik, en verbaasd en blij bestelde ik de vegetarische burger. Wat ik kreeg was een (hamburger-)broodje met sla, een schijf tomaat en héél véél saus (dus gewoon een burgerloze hamburger). Dat was niet helemaal wat ik verwacht had… Maar gelukkig had ik erg veel honger en smaakte het toch nog (enigszins) goed.
De laatste twee/drie uur reed Yago, waarna we om 2 uur ’s nachts bij de camping aan kwamen. We kwamen er op dit moment, op dit punt achter dat de anderen onze tent niet hadden opgezet (wat ze wel beloofd hadden), omdat het laatste bericht wat ze van ons ontvangen hadden was dat we niet meer zouden gaan (4 uur ’s middags dus). Vlak daarna waren ze het park binnen gereden, waar geen bereik was. Toen besloten we maar in hun tent erbij te kruipen… Met z’n elven in een 6-persoons tent is een hele belevenis, kan ik je vertellen… We lagen letterlijk op, onder, over en door elkaa. Het was erg knus, maar daarom hadden we het gelukkig niet koud.
Zaterdagochtend ontbeten we met z’n allen, waarna we een hike van 6 miles (heen en 6 terug) gingen doen, de bergen op. Het was erg mooi, maar omdat ik nog steeds een beetje ziekjes was, had ik erg veel moeite de anderen bij te benen. Ik concentreerde me alleen maar op mijn ademhaling, en bleef steevast doorgaan, ondanks dat mijn lichaam me vertelde dat dit eigenlijk te veel was. Ik kon daardoor helaas niet veel van de hike genieten. Bijna helemaal boven aangekomen moest ik dan toch echt even rust nemen. Het ging niet helemaal goed. Ik biechtte aan de anderen op dat ik een beetje over mijn grenzen heen aan het gaan was, waarna ze heel lief voor me waren en me beloofden de rest van de dag wat rustiger aan te doen (en niet op een snel tempo de hike te doen, ivm het strakke schema van die dag). Na een rustpauze voelde ik me weer beter, waarna bleek dat we 5 minuten van het eindpunt vandaan waren: een waterval. Dit was werkelijk prachtig. Het uitzicht was geweldig, én, er was een klein “zwembadje”. Yago trok meteen zijn kleren uit en sprong erin. Het water was min (!!!!) 2 graden Celsius… Doordat het onderdeel was van de waterval en het dus enige stroming in zich had, bevroor het water (nét) niet. Al snel gingen ook Murari, Hayden, Jason en Juan overstag en sprongen erin. Ohh shit…. Ik wilde dit ZO graag doen, maar het was wederom niet erg verstandig. De anderen bewezen dat je supersnel opdroogde in de zon, en je binnen 5 minuten weer helemaal op temperatuur was. Met het idee dat ik niet snel in mijn leven meer zoiets zal meemaken, besloot ik het te doen. En ik heb er geen spijt van. In mijn ondergoed sprong ik het ijskoude water in. Het was (ondanks dat je echt binnen een halve minuut weer als een gek uit het water klimt) héérlijk. Zoals Jason het verwoordde: “You feel so ALIVE”, klimmend uit ijskoud water, met het meest geweldige uitzicht dat je je voor kan stellen. (Ik had mijn camera niet bij de hand, maar ik zal foto’s van dit uitzicht en de waterval –helaas niet van iedereen in zijn ondergoed- later uploaden, als ik ze van anderen gekregen heb.)
Na de Hike lunchten we bij onze kampeerplaats (waar ons eten overigens verplicht in Bear-Boxes gedaan moest worden, omdat het een zogenoemde “Active Bear Area” is), gingen we naar de Giant Forest. Dit was MA-GISCH !!! Alsof je in een of ander sprookjesbos beland bent. Ik bleef foto’s maken, een aantal hiervan zijn bij deze blog gevoegd. Tijdens het rijden ernaartoe waren we de andere auto kwijtgeraakt, en we wisten niet meer waar we hadden gepland de zonsondergang te gaan zien. We besloten daarom zelf een plek te zoeken waar we de zonsondergang konden bekijken. Dit was een race tegen de klok. De zon gaat vlak voor zonsondergang namelijk erg snel… Net op het nippertje stopten we langs de kant van de weg (waar géén bomen voor het uitzicht stonden) de auto, klommen op hoge rotsen, en zagen de zon in de bergen wegzakken. Dit was om de een of andere reden een sentimenteel moment. Iedereen begon elkaar te bedanken voor de vriendschap, en we spraken uit dat deze groep al als een echte “familie” begon te voelen, iets wat voor velen misschien moeilijk te begrijpen is, aangezien we elkaar pas zo kort kennen.
We reden terug naar de kampeerplek en hadden marshmallows en chocola als avondeten, bij het kampvuur. Even later kwam de andere auto, met de rest van de groep, ook aan, waarna we persoonlijke verhalen met elkaar deelden rondom het kampvuur. Toen het hout op was doken we snel onze tenten (we hadden inmiddels de tweede tent toch maar opgezet) in, aangezien het verschrikkelijk koud was.
Zondag ging de wekker vroeg, omdat we naar Kings Canyon gingen om de grootste boom van de wereld te bekijken (zie beschrijving hierboven). Hierna reden we naar huis. Ik realiseer me nu dat ik de titel van deze blog nog helemaal niet uitgelegd heb. Ik kan het denk ik niet goed uitleggen, het is een soort inside joke van onze auto. Om de een of andere reden had iedereen namelijk een tros bananen meegenomen, die (door het proppen van alle spullen in de auto zonder achterbak) steeds geplet werden. Iedere paar uur riep er weer iemand “IIEEEEUWWWWWW, AAAHHHH YACKKKKK, A SQUASHED BANANA, AGAIN!!!”, om vervolgens met een vies gezicht ergens een zwarte, kleverige, geplette banaan tevoorschijn te halen. “The Curse of the Bananas” noemden we het steeds. We hebben er erg hard om gelachen, het hele weekend door.
Eenmaal thuis had ik 30 minuten om te transformeren van een stinkend, plakkerig, onhygiënisch, vies, onopgemaakt, onverzorgd monster, in een mooie, schone, opgemaakte prinses… Het was namelijk gala-avond in I-House. Zo’n transformatie heb ik nog nooit meegemaakt ! Maar het is me gelukt, en de avond was erg geslaagd. De afterparty was de verjaardag van een Japanse jongen (waar ik de allereerste maaltijd in I-House mee gegeten heb), wat erg gezellig was.
Vandaag was er dan eindelijk gelegenheid heel lang te slapen, rustig aan te doen, vitamines te eten en uit te zieken. Jason kwam langs om online een poging te doen onder de boetes uit te komen, en bleef hangen toen we het over het weekend en het (volgens hem) prachtige Zuid-Afrika hadden. Met pijnlijke keel en hoofd en overal snot kijk ik nu dan (toch) met een grote glimlach terug op het geweldige weekend. Ook al zal niet iedereen thuis het met mijn keuze toch naar Sequoia te gaan eens zijn, het was het meer dan waard !!!
p.s. Superleuk alle reacties en mailtjes te lezen !
Al hoestend en kuchend schrijf ik deze zesde blog. Er is alweer een hele hoop gebeurd sinds de vorige blog, dus wees gewaarschuwd ! Ik moet eerlijk bekennen dat ik ver in m’n geheugen moet zoeken om me te herinneren wat ik de rest van de week precies gedaan heb. Het is zo veel… Ik gebruik onze groeps-whatsapp als geheugensteun, maar zelfs dan kost het me 5 minuten terug te scrollen, dus dat maakt het niet bepaald efficiënter.
Oja ! Dinsdagochtend begon geweldig (niet dus…). Ik was maandagavond pas om 2 uur gaan slapen, omdat ik per se mijn blog wilde afmaken (wat achteraf dus slim was, omdat het toen nog vers in m’n geheugen zat, wat nu meer een probleem is…). Om die reden was ik niet erg blij met de wekker om 7uur. We moesten namelijk de auto’s terugbrengen naar het huurbedrijf. Hier hadden we de hele dag de tijd voor, maar vanaf 7:30 was het parkeren op de campus betaald, wat erg duur is. We wilden dus vóór die tijd de auto’s van de parkeerplaats hebben. Mooi op tijd waren Jason en ik om 7:25 met wallen tot op onze knieën bij onze auto’s. Dachten we… We liepen de parkeercontroleur, die ons boetes uit aan het geven was, letterlijk tegen het lijf. $130 boete voor beide auto’s. Tegenvallerrrrrrrr… We hadden niet bepaald onze geluksdag die dag. Ook bij het autoverhuurbedrijf en op de weg naar huis ging er van alles mis. Ook de rest van de dag gingen er herhaaldelijk dingen niet zoals gepland. Maar toch, de herinnering aan het mooie weekend maakte alles goed.
Dinsdagavond gingen we met een groep van 20 man (mix van ‘oude’ en ‘nieuwe’ mensen van I-house: fulltime en exchange students) eten bij Bistro, de enige Dining Hall op de campus waar het eten geserveerd wordt. Het eten is heel luxe en relatief goedkoop. Ik bestelde -voor het eerst in m’n leven- (vegetarische) sushi. Ik heb het opgegeten… maar vond het niet bepaald denderend. Maar goed. Heb ik dat ook weer eens geprobeerd. En de avond was toch supergeslaagd door het gezelschap. Na het eten verzamelden we in Nazlı’s appartement met alle mensen van ‘onze’ groep om onze plannen voor het volgende weekend te bespreken. Na (wederom) een hoop discussie over de opties Grand Canyon, Downtown San Diego en Mexico, kwam iemand met het random idee om naar Malibu te gaan. Aangezien Malibu mijn lievelingsdrankje is (hè Jeanine;) en aangezien anderen enthousiast werden van het idee te chillen en zwemmen, werd er gelijk door iedereen mee ingestemd. De volgende dag kwam er dan weer een geheel nieuwe discussie (via whatsapp) waar iedereen het ook gelijk mee eens was: Niemand wilde écht naar Malibu… Het was gewoon een random idee en leek de avond ervoor een goede optie om van de discussie af te zijn. We besloten opnieuw af te spreken die avond om onze échte plannen te maken.
Woensdagochtend was er weer een meeting voor het FMP, waarin ik het assessment dat ik ga toepassen op een basisschool in San Diego, geoefend heb. Dit was erg leuk en leerzaam. Nogmaals, ik zal (hopelijk zeer binnenkort) in een aparte blog meer uitweiden over dit programma en wat ik allemaal ga doen.
’s Middags had ik met Jake (Amerikaanse jongen) afgesproken om te lunchen en mijn plannen te bespreken. Hij is namelijk iemand die er veel tijd en energie in stopt om op een informele manier (dus buiten de officiële programma’s van I-House) mensen van I-House bij elkaar te brengen door evenementen te organiseren. En ik had(/heb) het plan om een echte Kensington-avond (!!!) te organiseren in I-House, om deze Nederlandse band (met internationale potentie) te introduceren bij studenten over de hele wereld. Helaas had Jake er andere ideeën bij dan ik. Hij wilde het namelijk klein houden, alleen voor mensen die echt geïnteresseerd zijn in muziek van over de hele wereld. We zullen zien wat (en wanneer) het uiteindelijk zal worden.
Om even te bewijzen dat ik niks veranderd ben, zal ik ook een klein (zeer beschamend) detail vertellen van toen ik van het lunchen met Jake naar de les liep… Ik liep met fruit in mijn ene hand, mijn telefoon in de andere (met Google Maps, of course), haastend naar de les, tot ik van het ene op het andere moment opeens languit op de grond lag… Oja. Slechte eigenschappen, zoals lompheid, veranderen niet als je van omgeving verandert… Gelukkig werk ik in de les die ik had (Psychology of Consciousness) samen met een hele aardige jongen, die ik mijn gênante verhaal kon opbiechten en met wie ik er samen om kon lachen. Dat hielp.
’s Avonds gingen we met z’n vijven (Justine, Juan, Hayden, Dan en ik) op zoek naar de veganistische Dining Hall op de campus. Na een half uur zoeken, kwamen we erachter dat we totaal de verkeerde kant op gelopen waren, waarna we besloten terug naar de Mexicaan op de hoek (bij I-House) te gaan, een wrap te bestellen en die in mijn appartement op te eten. Ik had helemaal niet door dat de wandeling zo lang was, omdat ik een goed gesprek had met Juan, die me alles vertelde over de Chileense keuken. Na het eten kwamen meer mensen (ongeveer 10) naar mijn appartement om opnieuw te bespreken wat we in het weekend gingen doen. We bespraken dit keer de realistische opties, en we werden het snel eens dat we naar Sequoia National Park wilden gaan, een plek die zeer hoog staat aangeschreven tussen de dingen die je gezien móét hebben als je naar Californië gaat. Sequoia is een bos waarin de grootste bomen ter wereld staan. Zoals wikipedia het beschrijft (ik kan het niet beter):
“Sequoia National Park is een nationaal park in het zuidelijke deel van de Sierra Nevada in Californië. Het is opgericht in 1890, als tweede nationale park in de Verenigde Staten, na Yellowstone National Park. Het park grenst aan de noordzijde aan Kings Canyon National Park, en wordt door de National Park Service als geheel beheerd. In het park ligt Mount Whitney, die met 4417 meter de hoogste berg is van de 48 aan elkaar grenzende staten van de Verenigde Staten.
Giant forest: Het park dankt zijn naam aan de mammoetbomen of sequoia's die er groeien. Ook de boom met het grootste volume ter wereld staat er: de General Sherman Tree. In 2002 is het volume geschat op 1.486 m³. De boom zou 2200 jaar oud zijn en is 84 m hoog. Naast deze boom staan nog vier van de tien grootste bomen ter wereld in het Giant Forest (reuzenbos).”
Donderdagmiddag had ik mijn eerste tentamen. Op weg naar mijn tentamen liep ik Yago (Spaanse jongen, die al drie jaar in San Diego studeert) tegen het lijf. Hij zei: “Hé, ik hoorde dat jullie naar Malibu gaan, leuk zeg!”. Ik: “Euhhh, nee, inmiddels is het Sequoia”. Hij: “Waattttt, daar ben ik ook nog nooit geweest!”. Ik: “Ga mee dan!”. Hij: “Okay!!”. En zo waren de twee auto’s die we gingen huren gevuld.
Iedereen in Nederland kent me als een vlijtige, hardwerkende en ambitieuze studente, die niet tevreden is met een 6, maar (ik zal niet liegen…..) hier heeft mijn motivatie veel te studeren een (onverwachte) wending gemaakt. Ik heb mijn boek voor het vak namelijk nog steeds niet gekocht. Het enige wat ik voorbereid had voor het tentamen was dat ik even vlug de hoorcollegeslides had doorgenomen. Mijn strategie is namelijk het minimale voor te bereiden voor de eerste tentamens van alle vakken (het zijn er toch 4 per vak;), om vervolgens te kijken wat voor cijfer ik daarmee kan halen, om aan de hand daarvan mijn strategie voor de volgende tentamens te bepalen. Als mijn resultaat tegenvalt (ik ben nog steeds niet tevreden met een 6), zal ik de volgende tentamens een stuk harder leren. Best slim, toch ;)!! En het tentamen viel 100% mee. Alle vragen over de colleges kon ik me nog herinneren en alle vragen die uitsluitend over het boek gingen kon ik beantwoorden met mijn voorkennis psychologie. Ik zal het jullie laten weten als ik mijn cijfer binnen heb.
Na het tentamen ging ik naar het lab waar ik het FMP doe, waar ik een heel saai taakje moest doen, namelijk het controleren van ingevoerde data. Toch vond ik het helemaal prima om te doen, aangezien ik me niet zo lekker voelde en blij was niet te hoeven nadenken, en ik toch wel enige trots voelde dat ik werkelijk wat bijdroeg aan een écht onderzoek !! Donderdagavond ging ik wat eten met Justine. Ik voelde me met de minuut beroerder, en was blij toen ik om 8 uur in bed lag.
Vrijdagochtend voelde ik me nog steeds slecht, zelfs na 13 uur slaap, en ik twijfelde sterk of ik wel naar het weekend moest gaan. Ik wilde heel, heel graag, maar het was eigenlijk niet verstandig. Ik besloot naar de les en een afspraak (met Dr. Rhee, de onderzoekster waar ik voor werk binnen het FMP) te gaan, om daarná te besluiten of ik mee zou gaan of niet. Ik voelde me redelijk oké, dus ik besloot, létterlijk last-minute, om 4 uur, dat ik mee zou gaan. Toen kwam ik erachter dat de rest van onze auto (de andere auto met 5 mensen was al 5 uur ’s morgens vertrokken) eigenlijk niet meer wilde gaan. IK (notabene de persoon die het langst getwijfeld had mee te gaan) overtuigde iedereen dat we toch moesten gaan. Dus daar gingen we, Jason, Yago en ik, naar het autoverhuurbedrijf. Er ging van alles mis met betalen, dus het was 5 uur voor we met de auto naar I-House konden gaan om de rest op te pikken. Het bleek een 6-persoons auto, dus Yago fixte last minute nog een vriend die spontaan besloot mee te gaan, Eduardo (jongen, geboren in Venezuala maar getogen in Californië). Het autoverhuurbedrijf had de auto helemaal opgehemeld (ook wel terecht, het was een mooie auto voor een hele goede prijs), omdat het een 6-persoons auto was, zeer geschikt voor road trips, dus we waren enigszins (hoe zullen we het noemen…) verbaasd, toen we erachter kwamen dat er letterlijk géén achterbak was om spullen in kwijt te kunnen. We zagen het maar als een uitdaging al onze bagage in alle hoeken en gaten van de auto, op onze schoot, onder onze voeten, achter ons hoofd, tussen ons in, etc. te stoppen, wat eigenlijk wel heel leuk was om te doen. En daar gingen we dan, het was inmiddels 6 uur, op weg naar Sequoia.
Ondanks dat we dit keer met z’n drieën verzekerd konden rijden in de auto, reed ik het grootste gedeelte (ongeveer 4-5 uur), omdat ik daarom stond te springen (letterlijk). Ik vind het echt geweldig te rijden door alle prachtige landschappen, met alle gezelligheid “bij mij” in de auto. We leerden elkaar in deze paar uur een stuk beter kennen. Yago, Jason en Ivy kende ik al beter, door feestjes en het weekend ervoor, maar Eduardo had ik nog nooit ontmoet en Janet (meisje uit Australië) had ik twee keer maar kort gesproken. We stopten bij Wallmart (wellicht bekend van TV), om hout en marshmallows te halen voor een kampvuur, én kettingen voor om de banden, die we verplicht moesten hebben in het gebied van Sequoia, just in case. Daarna gingen we eten bij In-‘n-Out, een Mc Donalds achtige fastfood keten waar mensen uit Californië (om de een of andere reden…) erg trots op zijn. Het is er inderdaad supergoedkoop, maar het enige wat er te krijgen is (ik weet de menukaart nog uit mijn hoofd): hamburger, dubbele hamburger, cheeseburger & friet. That’s all. Ik vroeg of er iets was voor vegetariërs. “Ja hoor, we hebben vegetarische burgers.” Wouw, dacht ik, en verbaasd en blij bestelde ik de vegetarische burger. Wat ik kreeg was een (hamburger-)broodje met sla, een schijf tomaat en héél véél saus (dus gewoon een burgerloze hamburger). Dat was niet helemaal wat ik verwacht had… Maar gelukkig had ik erg veel honger en smaakte het toch nog (enigszins) goed.
De laatste twee/drie uur reed Yago, waarna we om 2 uur ’s nachts bij de camping aan kwamen. We kwamen er op dit moment, op dit punt achter dat de anderen onze tent niet hadden opgezet (wat ze wel beloofd hadden), omdat het laatste bericht wat ze van ons ontvangen hadden was dat we niet meer zouden gaan (4 uur ’s middags dus). Vlak daarna waren ze het park binnen gereden, waar geen bereik was. Toen besloten we maar in hun tent erbij te kruipen… Met z’n elven in een 6-persoons tent is een hele belevenis, kan ik je vertellen… We lagen letterlijk op, onder, over en door elkaa. Het was erg knus, maar daarom hadden we het gelukkig niet koud.
Zaterdagochtend ontbeten we met z’n allen, waarna we een hike van 6 miles (heen en 6 terug) gingen doen, de bergen op. Het was erg mooi, maar omdat ik nog steeds een beetje ziekjes was, had ik erg veel moeite de anderen bij te benen. Ik concentreerde me alleen maar op mijn ademhaling, en bleef steevast doorgaan, ondanks dat mijn lichaam me vertelde dat dit eigenlijk te veel was. Ik kon daardoor helaas niet veel van de hike genieten. Bijna helemaal boven aangekomen moest ik dan toch echt even rust nemen. Het ging niet helemaal goed. Ik biechtte aan de anderen op dat ik een beetje over mijn grenzen heen aan het gaan was, waarna ze heel lief voor me waren en me beloofden de rest van de dag wat rustiger aan te doen (en niet op een snel tempo de hike te doen, ivm het strakke schema van die dag). Na een rustpauze voelde ik me weer beter, waarna bleek dat we 5 minuten van het eindpunt vandaan waren: een waterval. Dit was werkelijk prachtig. Het uitzicht was geweldig, én, er was een klein “zwembadje”. Yago trok meteen zijn kleren uit en sprong erin. Het water was min (!!!!) 2 graden Celsius… Doordat het onderdeel was van de waterval en het dus enige stroming in zich had, bevroor het water (nét) niet. Al snel gingen ook Murari, Hayden, Jason en Juan overstag en sprongen erin. Ohh shit…. Ik wilde dit ZO graag doen, maar het was wederom niet erg verstandig. De anderen bewezen dat je supersnel opdroogde in de zon, en je binnen 5 minuten weer helemaal op temperatuur was. Met het idee dat ik niet snel in mijn leven meer zoiets zal meemaken, besloot ik het te doen. En ik heb er geen spijt van. In mijn ondergoed sprong ik het ijskoude water in. Het was (ondanks dat je echt binnen een halve minuut weer als een gek uit het water klimt) héérlijk. Zoals Jason het verwoordde: “You feel so ALIVE”, klimmend uit ijskoud water, met het meest geweldige uitzicht dat je je voor kan stellen. (Ik had mijn camera niet bij de hand, maar ik zal foto’s van dit uitzicht en de waterval –helaas niet van iedereen in zijn ondergoed- later uploaden, als ik ze van anderen gekregen heb.)
Na de Hike lunchten we bij onze kampeerplaats (waar ons eten overigens verplicht in Bear-Boxes gedaan moest worden, omdat het een zogenoemde “Active Bear Area” is), gingen we naar de Giant Forest. Dit was MA-GISCH !!! Alsof je in een of ander sprookjesbos beland bent. Ik bleef foto’s maken, een aantal hiervan zijn bij deze blog gevoegd. Tijdens het rijden ernaartoe waren we de andere auto kwijtgeraakt, en we wisten niet meer waar we hadden gepland de zonsondergang te gaan zien. We besloten daarom zelf een plek te zoeken waar we de zonsondergang konden bekijken. Dit was een race tegen de klok. De zon gaat vlak voor zonsondergang namelijk erg snel… Net op het nippertje stopten we langs de kant van de weg (waar géén bomen voor het uitzicht stonden) de auto, klommen op hoge rotsen, en zagen de zon in de bergen wegzakken. Dit was om de een of andere reden een sentimenteel moment. Iedereen begon elkaar te bedanken voor de vriendschap, en we spraken uit dat deze groep al als een echte “familie” begon te voelen, iets wat voor velen misschien moeilijk te begrijpen is, aangezien we elkaar pas zo kort kennen.
We reden terug naar de kampeerplek en hadden marshmallows en chocola als avondeten, bij het kampvuur. Even later kwam de andere auto, met de rest van de groep, ook aan, waarna we persoonlijke verhalen met elkaar deelden rondom het kampvuur. Toen het hout op was doken we snel onze tenten (we hadden inmiddels de tweede tent toch maar opgezet) in, aangezien het verschrikkelijk koud was.
Zondag ging de wekker vroeg, omdat we naar Kings Canyon gingen om de grootste boom van de wereld te bekijken (zie beschrijving hierboven). Hierna reden we naar huis. Ik realiseer me nu dat ik de titel van deze blog nog helemaal niet uitgelegd heb. Ik kan het denk ik niet goed uitleggen, het is een soort inside joke van onze auto. Om de een of andere reden had iedereen namelijk een tros bananen meegenomen, die (door het proppen van alle spullen in de auto zonder achterbak) steeds geplet werden. Iedere paar uur riep er weer iemand “IIEEEEUWWWWWW, AAAHHHH YACKKKKK, A SQUASHED BANANA, AGAIN!!!”, om vervolgens met een vies gezicht ergens een zwarte, kleverige, geplette banaan tevoorschijn te halen. “The Curse of the Bananas” noemden we het steeds. We hebben er erg hard om gelachen, het hele weekend door.
Eenmaal thuis had ik 30 minuten om te transformeren van een stinkend, plakkerig, onhygiënisch, vies, onopgemaakt, onverzorgd monster, in een mooie, schone, opgemaakte prinses… Het was namelijk gala-avond in I-House. Zo’n transformatie heb ik nog nooit meegemaakt ! Maar het is me gelukt, en de avond was erg geslaagd. De afterparty was de verjaardag van een Japanse jongen (waar ik de allereerste maaltijd in I-House mee gegeten heb), wat erg gezellig was.
Vandaag was er dan eindelijk gelegenheid heel lang te slapen, rustig aan te doen, vitamines te eten en uit te zieken. Jason kwam langs om online een poging te doen onder de boetes uit te komen, en bleef hangen toen we het over het weekend en het (volgens hem) prachtige Zuid-Afrika hadden. Met pijnlijke keel en hoofd en overal snot kijk ik nu dan (toch) met een grote glimlach terug op het geweldige weekend. Ook al zal niet iedereen thuis het met mijn keuze toch naar Sequoia te gaan eens zijn, het was het meer dan waard !!!
p.s. Superleuk alle reacties en mailtjes te lezen !
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
