Research Conference & Andere Avonturen

Research Conference & Andere Avonturen

Het is ongelofelijk hoe snel de tijd dit blok gaat. En dan zijn er opeens 3 weken voorbij waarin ik nog niet eens tijd had om op te schrijven wat ik meemaak. Omdat het leventje steeds ‘gewoner’ aan het worden is, is er natuurlijk ook een stuk minder te vertellen dan in het begin, toen ik nog meerdere malen per week een blog kon schrijven van meer dan vier a4’tjes, maar ik ben ook ongelofelijk druk geweest afgelopen weken. Ik heb erg veel gewerkt op het lab en hard gewerkt aan mijn eigen onderzoeksproject. Want… vandaag moest ik presenteren op de jaarlijkse ‘Undergraduate Research Conference’ van UCSD, waarvoor ik was genomineerd door Doctor Rhee, de professor voor wie ik werk. Ik heb de data van mijn onderzoek pas afgelopen woensdag (!) gekregen, waarna ik deze moest bewerken, omzetten in SPSS (statistiek programma), alle analyses uitvoeren, deze begrijpen, uitschrijven, en mijn onderzoeksverslag schrijven. Het was CRAZY ! Ik heb van woensdag middag tot vanochtend 7:45 non-stop eraan gewerkt. Als ik niet in de bieb zat, zat ik wel vastgeplakt aan mijn laptop thuis of bij vrienden. Gister had ik het daarom moeilijk. Het voelde alsof ik er totaal nog niet klaar voor was, ik alles alleen moest doen (wat ook een soort van zo was), en ik was gewoon MOE. Als ik thuis in Nederland zou zijn geweest, even gestresst en daardoor met een enorm %$#-humeur, zou ik ongegeneerd chagrijnig kunnen doen tegen Jasper en mijn ouders, die me dan gerust zouden stellen en me zouden vertellen dat alles goed zou komen. Mijn vrienden hier deden het heel goed deze taak over te nemen, maar het was toch niet hetzelfde. Ik besloot lekker op tijd naar bed te gaan en de wekker heel vroeg te zetten, om met een fris hoofd de laatste puntjes op de i te zetten.

En natuurlijk, het kwam goed, zoals altijd. De conferentie was erg leerzaam! Het begon om 8 uur. Na een gezamenlijk ontbijt gingen ging ieder panel naar een soort vergaderzaal. Ik zat in het panel ‘public health’, met 7 andere studenten die hun onderzoek ook presenteerden. Er hing een hele prettige, positieve sfeer, ondanks dat iedereen (net als ik) erg zenuwachtig was. Ik was gelukkig als tweede, en het ging veel beter dan verwacht ! Ik was bang dat ik geen Engels meer zou kunnen praten of dat ik niet met de tijd uit zou komen, waar ze heel streng over waren, maar dat gebeurde gelukkig niet. Oefening baart kunst, blijkt maar weer. Uit de discussieronde naderhand en de feedback bleek dat mensen mijn presentatie interessant vonden en dat ze begrepen hadden wat ik had proberen over te brengen. Dat is dan weer het positieve van extreem zenuwachtig zijn dagen voor een presentatie: een enorm gevoel van opluchting, voldoening en trots (?) op het moment dat ik klaar was. Het was een erg leerzame ervaring, zowel om (mijn eigen!) onderzoek te presenteren, als om überhaupt op een onderzoeksconferentie te zijn.

De URC was natuurlijk niet het enige noemenswaardige van de afgelopen 3 weken. Een nieuw quarter is begonnen ! Dat betekent nieuwe vakken, nieuwe routines, nieuwe avonturen ! Ik heb dit quarter een lab-vak (kleiner, persoonlijker, meer diepgaand vak waarin discussie belangrijker is dan eenzijdige colleges), ‘Physiological Perspective on the Social Mind’. Dit is praktisch Social Neuroscience (zo heet het boek zelfs), waar ik volgend jaar in Utrecht een minor over ga doen. Dit vak vind ik dan ook echt super-SUPER interessant. Niet alleen het onderwerp zelf, maar het daadwerkelijk zelf kunnen nadenken over onderwerpen en onderzoek binnen Social Neurocience, en ideeën met anderen te kunnen delen, spreekt me erg aan. Ik lees de literatuur met plezier. Een ander vak is ‘Music and the Mind’, ofwel de psychologie van muziek: hoe nemen mensen muziek waar? Wat gebeurt er in de hersenen? Waarom? Ik hoef niet uit te leggen dat ook dit een enorm interessant vak is. Het derde vak is minder denderend, ‘Sensation and Perception’. Toch vind ik ook dit vak leuk, omdat het uitbreiding is van wat ik vorig blok geleerd heb in ‘Psychology of Consciousness’, en het muziekvak.

Daarnaast ga ik nu iedere woensdag naar een hiphop les voor beginners. I LOVE IT ! Ik heb al besloten dat ik volgend jaar in Utrecht ook ga dansen. Ik vind het héérlijk! Het is wel te merken dat het een beginner les is (en dat Amerikanen niet de meest getalenteerde dansers zijn), wat meer uitdaging had ik nog leuker gevonden. Over sport gesproken, ik begin ook te merken dat ik steeds beter word in zwemmen en mijn conditie met rennen blijft groeien. Waar ik in januari nog half verdronk toen ik probeerde te borst-crawlen (Kay weet hoe dat eruit ziet), kan ik nu een half uur aan één stuk borst-crawlen zonder moeite. Ook de tijd waarin ik mijn vaste rondje over het strand ren, met een hele steile berg de laatste 15 minuten, wordt steeds korter. Ik ga zeker proberen deze goede gewoonten er in Nederland in te houden. Ik weet niet of dat gaat lukken…. Zeker ook omdat het strand dáár niet om de hoek is.

Doe ik ook nog iets anders dan alledaagse dingen hier tegenwoordig?, zullen jullie je wel afvragen. Tuurlijk ! Zo ben ik op een weekendtrip naar Julian geweest. Dit is een superklein superschattig dorpje een uurtje rijden hier vandaan, met een national state park eromheen. Julian zelf is niet superspeciaal in Californische termen (maar nog steeds erg mooi!), maar het weekend was zeker weten superspeciaal. Het hele weekend was een aaneenschakeling van impulsieve acties. We deden alles wat in ons op kwam. Zo maakten we van alles mee wat we normaal gesproken nooit meegemaakt zouden hebben. Het was geweldig twee dagen lang gekke dingen te doen met mijn beste vrienden: Nazlı, Jason, Janet en Jon. We waren alle vijf superrelaxed en gelukkig. Het was mindfulness in de meest pure vorm, we genoten van ieder moment en hadden geen enkele aanleiding om ons ergens zorgen om te maken of te denken aan dingen die we nog moeten doen. Als ik denk aan het weekend word ik meteen vrolijk. Door veel te praten, te filosoferen, na te denken, heb ik het gevoel dat ik dat weekend als mens ook een ontwikkeling door heb gemaakt. Een soort Aha-Erlebnis over het leven. Heel bijzonder. Ik kan het niet goed beschrijven.

Er is te veel te vertellen over wat we allemaal gedaan hebben, ik ga proberen kort te zijn. We begonnen met een gezamenlijk Breakfast-Burrito ontbijt in mijn appartement (nadat ik na twee uur eindelijk iedereen uit bed getrommeld had). Veel later dan gepland zaten we in de auto. Onderweg maakten we meerdere (impulsieve) stops. We stopten in Fashion Valley, Pacific Beach, Ralph’s, een Indianen Reservaat (ja, echt), én een plek die ik niet echt kan omschrijven. Het was zooooo raar. Ik was de navigator (geen goed plan, natuurlijk), en we misten de afslag. Geen probleem, we konden de volgende afslag nemen en dan zaten we weer op de goede weg. Echter, die afslag was afgesloten, en we konden niet anders dan verder rechtdoor. Hierdoor reden we een berg op, helemaal tot aan de top, waar een rotondetje was om om te keren. Deze rotonde was om een enorm standbeeld heen, en het uitzicht was PRACHTIG. We parkeerden de auto (impulsief), stapten uit en staarden 5 minuten vol ongeloof naar wat we zagen. Hoe waren we hier in godsnaam terecht gekomen? We renden rond, maakten foto’s op iedere hoek (onder andere met Janet’s Poloroid camera, supercool), tot we er tot onze verbazing achter kwamen dat de auto waar we naast geparkeerd hadden een ijscowagen was ! Destiny ! We aten ijs in het gras en zette onze reis voort.

Er is nog veel meer te vertellen, maar ik zal er niet te gedetailleerd op ingaan in deze blog. Om 6 uur ’s avonds kwamen we op de kampeerplaats aan (remember; het was een uurtje rijden, en we zijn ’s ochtends vertrokken). Hier chillden we, ontmoetten we de anderen mensen van I-House die er ook waren (onder andere Heather), maakten een kampvuur, aten samen en praatten tot diep in de nacht rond het kampvuur. We filosofeerden, deelde persoonlijke verhalen met elkaar, speelden raad-het-moordverhaal spelletjes, zongen (Jon op Ukelele), dansten en genoten van de heerlijke avond.

Zondag hadden we ontbijt, chillden, hingen wat rond, broken de tent af en gingen uiteindelijk op pad. We deden de Three Sister Waterfalls hike. Deze hike was niet officieel, dus het was een ware survivaltocht. We moesten onze weg door het bos en struiken banen, klimmen over rotsen, abseilen, een supersteile zandbaan afgaan (Jason viel en rolde meerdere meters naar beneden, geen succes), en later weer op, en water oversteken. Het was een uitdaging, maar dat maakte het geweldig. Beloning voor al ons harde werken: een waterval, midden in de bergen, met een prachtig uitzicht, een natuurzwembad en heerlijk warme rotsen, perfect om op te zonnebaden. Doodmoe, gedrenkt in ons zweet, van top tot teen bedekt met zand, was het als de kers op de taart om met z’n vijven tegelijk in het ijskoude water te springen.

Erg voldaan en zwijmelend terugkijkend op het geweldige weekend, aten we op een bankje in het dorp-gedeelte van Julian de beroemde Julian’s Apple-Pie. Zeer aan te bevelen. Op de terugweg was iedereen doodop maar happy. We luisterden, zongen en dansten op random CD’s die we in Nicks oude auto (die we geleend hadden) vonden, omdat al onze telefoons leeg waren en de radio het niet deed.

Een ander noemenswaardige avond was de Dive-In movie night. Een film werd op een enorm scherm geprojecteerd… in het ZWEMBAD ! En raad eens welke film ? Finding NEMO ! De Australiërs (en ik) waren het meest enthousiast, voor hen was het hun trots (en voor mij riep het goede herinneringen op). We zwommen (en badderden) 1,5 uur lang, terwijl we zagen hoe haaien en duikers Nemo, zijn vader en Dori aanvielen. En ja, we zongen keihard mee met: “Just keep swimming, just keep swimming, just keep swimming, swimming, swimming. What do we do? We swim! Swim! Oooohhh, how we love to swim! We love to swim.” Klinkt al seen droom, hè, Shauni?

Dan was er nog een Potluck, bij mij thuis ! Er speelt zich niet veel in mijn appartement af, omdat mijn huisgenootjes daar niet al te fan van zijn, helaas. Maar na ze heel lief te hebben aangekeken, beloofd te hebben dat ik alles meteen opruim en dat we niet teveel lawaai maken, mocht het dan eindelijk gaan gebeuren. Voor degenen die niet weten wat een Potluck is, misschien zegt “American Dinner” jullie meer. Iedereen kookt iets, neemt het mee, zet het op tafel, en deelt het met elkaar. Je krijgt de meest rare, maar verrassend goede combinaties. En natuurlijk gaat het meer om het samen eten met een grote groep, dan om het eten zelf. En als iedereen zich aan de regel houdt (neem nét iets meer mee dan je zelf op kan), is er altijd genoeg (natuurlijk: veel te veel).

Verder hebben we de verjaardag van Janet 4 (!) dagen op rij gevierd. Vlak vóór ze jarig was gingen we haar verrassen. Uiteindelijk kwamen er veel meer man dan verwacht om 12 uur, om haar te feliciteren. Een klein feestje vond spontaan plaats. De rest van de dag dat ze daadwerkelijk jarig was, was iedereen erg druk met tentamens, presentaties, etc. De dag erna was het feest, waar niet heel veel meer mensen waren dan twee dagen ervoor. De dag daarna gingen we met een hele grote groep eten in een veel te luxe restaurant. Janet had niet door dat het zo fancy was toen ze het reserveerde. Het was een fondue restaurant (iets wat voor veel culturen iets ongebruikelijks en nieuws is), waar een normaal menu rond de 50-60 dollar was. Waar we ons eerst doodschrokken, mede omdat we niet durfden weg te lopen (Janet had een zaaltje afgehuurd), hadden we uiteindelijk een hilarische en legendarische avond. We verzonnen allerlei creatieve en slinkse manieren om zo min mogelijk te hoeven betalen. Uiteindelijk verlieten we (onze tafel: Janet, Jason, Jon, Ting Ting en Carla) het restaurant met een ronde buik en maar $15 minder (ik geloof dat mensen aan andere tafels meervouden van dit bedrag kwijt waren). Mooie afsluiting van Janets verjaardag Part IV.

Tot slot ben ik nog een hele dag gaan shoppen met Janet en Lili, een heerlijke girls-day-out. Ik kocht een hoop, omdat ik helemaal niks meer had om aan te trekken, dit keer niet overdreven, na de diefstal. Toen we op het punt stonden te gaan, moe maar voldaan, kregen we een lift aangeboden door Jon. We zouden wel 45 min op hem moeten wachten… De bus was 1,5 uur en met de auto een half uur. Moeilijke keuze. We besloten toch te bus te nemen, omdat we dan “beter zouden kunnen leren”. Eenmaal in de bus bleek deze overvol te zijn. We werden uit elkaar gedreven, en konden alleen nog maar met elkaar spreken over whatsapp. We grapten erover uit te stappen. We schoten in de lach, stapten uit zonder na te denken, zagen de bus wegrijden en realiseerden ons toen dat we ergens in de middle of no-where waren, met alle drie onze telefoons dood, terwijl op zondag nauwelijks bussen rijden... Het lukte Janet nog 1 minuut haar telefoon aan de praat te krijgen om Jon onze locatie te sturen. Op een bankje in een bushalte in the middle of no-where zaten we met z’n drieën op een rij, te studeren ! Het was niet om daadwerkelijk iets gedaan te krijgen, maar omdat we anders voor niets de hele dag met onze zware boeken hadden lopen slepen. Na een tijdje kwam Jon aan, met een surfboard door de hele auto. Op elkaar geplakt kropen we in de auto, dankbaar dat hij ons had gered.

Na de enorme opluchting van vandaag heb ik weer meer tijd. Vandaag (of heel misschien morgen… in ieder geval dit weekend) zal ik dan eindelijk mijn belofte waarmaken en foto’s van de afgelopen drie maanden (!!!) op facebook zetten. Zo krijgen jullie dan eindelijk een goede indruk van wat ik hier allemaal meemaak, als aanvulling op de blogs en de foto’s waarin ik getagd ben.

Samenvatting: I feel good :) Ik leer nog steeds erg veel, iedere dag. Niet alleen binnen mijn studie, maar ook over mezelf, de wereld en andere culturen. Ik heb het nog steeds erg naar mijn zin hier en geniet volop van het (alledaagse) Californische leventje !